ပုံုျပင္မဟုတ္ေသာ ပုံျပင္

ပုံျပင္မဟုတ္ေသာ ပုံျပင္
(မင္းစိုးစံ)

စကားေျပာတဲ့ပညာဆိုတာ အင္မတန္ကို ခက္ခဲနက္နဲတဲ့အရာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ကရား(ခရား) ေရလႊတ္သလို တတြတ္တြတ္ေျပာတတ္တာေလးနဲ႔ စကားေျပာေကာင္းတယ္လို႔ မဆိုသင့္ပါဘူး။ လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားနားလည္ႏိုင္တဲ့ အသုံးအႏႈံးေတြနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလို ေျပာႏိုင္တဲ့လူဟာ စကားေျပာေကာင္းသူတေယာက္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
တ႐ုတ္စကားပုံတခုမွာ ငန္းကယ့္သို႔ စကားေျပာပါ ဆိုတာၾကားဘူးပါတယ္။ ငန္းေတြက,လည္ပင္းခပ္ရွည္ရွည္ ဆိုေတာ့ အျပင္ကိုအသံထြက္လာဘို႔အတြက္ အရွိန္ယူရသလို လူေတြအေနနဲ႔လည္း စကားေျပာတဲ့အခါ အ ခ်ိန္ယူဘို႔ သတိေပးထားတဲ့ စကားပုံလို႔ ယူဆ,ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ စကားကို လႊတ္ကနဲ၊ လႊတ္ကနဲ မေျပာမိေအာင္ သြန္သင္တယ္လို႔ေျပာရင္ရ,ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
က်ဳပ္ဘဝတေလွ်ာက္ စကားကိုမဆင္မျခင္ လႊတ္လႊတ္ၿပီးေျပာတတ္လြန္းလို႔ အသတ္ခံရ,မယ့္အေျခေနဆိုး အထိ ေရာက္သြားခဲ့ဘူးပါတယ္။ လက္ေၾကာင့္ေၾက၊ ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသ ဆိုတဲ့စကားပုံဟာ က်ဳပ္အတြက္ တမင္ ထားရစ္ခဲ့ေလသလား?ဆိုၿပီးေတြးမိေပါင္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။
ကိုယ္ေတြ႔သခၤဏ္းစာေတြ ရွိေနေပမယ့္ တခါမွသခၤဏ္းစာယူရ,ေကာင္းမွန္း သတိမရ,ခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ မေျပာမၿပီး မတီးမျမည္ ဆိုတဲ့စကားပုံကို လက္ကိုင္ထားေနလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ စကားကိုလႊတ္ကနဲ လႊတ္ ကနဲေျပာတတ္တဲ့အက်င့္က ေကာင္းတဲ့အက်င့္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနရဲ့သားနဲ႔ မေကာင္းတာကို ဖက္တြယ္ ထားတာဟာ လူမိုက္လို႔ဆိုရင္ က်ဳပ္လူမိုက္ေပါ့။ မသိလို႔မွားတာက,လူမိုက္ သိသိႀကီးနဲ႔ဆက္မွားေနတာက လူယုတ္မာဆိုေတာ့ က်ဳပ္က ယုတ္မာတဲ့လူမိုက္ႀကီးေပါ့ေနာ။

က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ အမႊမ္းတင္ေနတာနဲ႔ က်ဳပ္ဆိုလိုတဲ့ဆီကို မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စကားေျပာျခင္းအတတ္ပညာ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဗမာျပည္ထဲက စစ္အစိုးရ,ရဲ့ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ထုတ္တဲ့ စကားေျပာနည္းစာအုပ္ေတြရွိသလို လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမက ထုတ္တဲ့စာအုပ္ေတြလည္းရွိပါတယ္၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေနာ၊ စကားေျပာတဲ့ပညာဆိုတာ အခုမွရွိတာမဟုတ္ပါဘူး ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က တည္းက ရွိေနခဲ့တာပါဆိုတာကိုေတာ့ တရားေခြေတြနားေထာင္တဲ့သူတိုင္း လက္ခံႏိုင္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
စကားကိုေျခာက္ႏွစ္ၾကာမွ ေျပာတဲ့ဆင္းရဲသားတေယာက္အေၾကာင္းကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီဆင္း ရဲသားဟာ ဒိသာပါေမာကၡဆီမွာပညာသင္လို႔ပညာစုံေတာ့ ဆရာကိုကန္ေတာ့ဘို႔ ေငြမရွိဘူး။ (ဆရာကိုေငြနဲ႔ကန္ေတာ့ရတယ္ဆိုတာ နအဖ ေခတ္မွာမွမဟုတ္ပါဘူး) ဒါေၾကာင့္သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြဆီက ေနလိုက္ေတာင္းတာ စုစုေပါင္း ေရႊ ၇ ဏိကၡ(ခုနစ္ဏိကၡ)ရသတဲ့ဗ့်ိဳ။
တဏိကၡမွာေရြး တေထာင္ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ေရြး ၇၀၀၀(ခုနစ္ေထာင္)ေပါ့။ ေလးေရြးမွာ တပဲ၊ ေလးပဲမွာ တမတ္၊ ႏွစ္မတ္မွာ တမူး၊ ႏွစ္မူးမွာ တက်ပ္ဆိုေတာ့ ေရႊတပိႆာေက်ာ္ေက်ာ္ေလးေတာ့ရွိမယ္ထင္တာပဲ။
အဲဒါဗ်ာ ဂဂၤါျမစ္ကိုျဖတ္အကူး ေရႊေတြကျမစ္ထဲက်ကုန္တယ္၊ ျမစ္ထဲက်မွေတာ့ ဗမာစကားပုံရွိတယ္မဟုတ္ လား?ေရအဆုံး ကုန္းတဝက္ဆိုတာ ေရစီးကလည္းသန္၊ ရႊံ႕ေတြသဲေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ အဲဒီေရႊကို ဘယ္လိုမွရွာလို႔ မရဘူးေပါ့။ စိတ္ညစ္သြားတဲ့ ဆင္းရဲသားေလးဟာ အဲဒီျမစ္ရဲ့သဲေသာင္ေပၚမွာထိုင္ေနေတာ့သတဲ့၊ လမ္းသြား လမ္းလာေတြက ဘာပဲေမးေမးဘာမွမေျပာဘူးတဲ့။
အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် လူတေယာက္ျမစ္ကမ္းေဘးမွာထိုင္ေနတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ၊ ဘာပဲေမးေမး ဘာမွမေျပာဘူး ဆိုတဲ့သတင္းဟာ ဘုရင့္နန္းေတာ္အထိေရာက္သြားတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ ေမးေတာ့မွ အျဖစ္မွန္ကိုေျပာျပသတဲ့။
ေျခာက္ႏွစ္တိတိအဲဒီလိုထိုင္ၿပီး ဘယ္သူဘာေမးေမးမေျဖတာ ဘာေၾကာင့္လဲ? လို႔ ဘုရင္ကေမးေတာ့ သူက်ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေရႊကို ကူညီေျဖရွင္းေပးႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မရွိတဲ့အတြက္လို႔ေျဖပါတယ္၊ ဘုရင္က သူ႔ကို ေရႊေတြေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔ဆရာကိုျပန္ကန္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ ပညာတတ္လည္းျဖစ္၊ ႏႈတ္ေစာင့္တဲ့အတြက္ သူ႔ကိုဘုရင္က အမတ္အျဖစ္ခန္႔လိုက္ပါသတဲ့။
ဒုကၡေရာက္တိုင္း ဒုကၡျဖစ္တိုင္း လူတိုင္းကိုေလွ်ာက္မေျပာပါနဲ႔၊ ကိုယ့္ကို တကယ္ကူညီမယ့္သူကိုသာ ေျပာပါ။ ေတြ႔ကရာလူကိုေလွ်ာက္ေျပာလို႔ကေတာ့မ်ား ကိုယ္ဒုကၡေရာက္ေနတာကို အားရဝမ္းသာျဖစ္တဲ့လူနဲ႔တိုးလို႔က ေတာ့ ပိုဆိုးကုန္မွာေပါ့၊ ကိုယ့္ကိုကူညီခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ ကူညီႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးျဖစ္ေနဘို႔လည္း လိုပါတယ္။
ကူညီႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမဟုတ္ေသးပဲေျပာမိရင္ သူလည္းစိတ္ဆင္းရဲမယ္ ကိုယ္လည္းစိတ္ဆင္းရဲမယ္၊ အဲဒါေတြ ကေတာ့ က်ဳပ္တရားနာရင္းမွတ္ထားတဲ့ အသံေတြကိုအက်ဥ္း႐ုံးတင္ျပထားတာပါ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ေျပာခ်င္လာ ရင္ ေျခက္ႏွစ္မေျပာနဲ႔ ေျခာက္စကၠန္႔ေတာင္ေစာင့္ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့အသတ္ခံရမွာ နည္းေတာင္ နည္းေသးတယ္လို႔ ေမတၱာပို႔ၾကမလားပဲ။
က်ဳပ္လိုမသိေသးတဲ့ မိတ္ ေဆြေတြအတြက္ရည္ရြယ္ၿပီး တင္ေပးလိုက္တာပါ၊ သိၿပီးသားမိတ္ေဆြေတြအေနနဲ႔ အခုလိုေပါ့ေနာ၊ သိၿပီးသားေတြကို တင္လိုက္တဲ့က်ဳပ္ကို အျပစ္မတင္ပဲ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးဘို႔ ေမတၱာရပ္ခံ ေတာင္းပန္လိုက္သလို ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔လည္း ယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
သတၱဝါအေပါင္း က်န္းမာခ်မ္းသာ၍ ေဘးဘယာ ေဝးကြာၾကပါေစ။
မင္းစိုးစံ
အေဝးေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး