အေျခအေနေျပာင္းလဲမႈ ဟူသည္

အေျခအေနေျပာင္းလဲမႈ ဟူသည္
(မင္းစိုးစံ)

၁၉၉၈ခု မတ္လ၏ ပူျပင္းေသာေနပူရွိန္သည္ အမိုးအကာမဲ့ ေနထိုင္ေနၾကသည့္ ေဟႊးကလုတ္
(Huai Ka loak) ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္းရွိ ဒုကၡသည္မ်ားအေပၚသို႔ အညွာအတာကင္းမဲ့စြာျဖင့္ အစြမ္းကုန္ႀကီးစိုးမင္းမူလွ်က္ ရွိသည္။
ေလတခ်က္အေဝွ႔တြင္ ယမန္ေန႔ညက,မီးေလာင္ခံထားရ,သည့္ အိမ္ေနရာမ်ားဆီမွျပာမႈန္႔မ်ားႏွင့္
မီးခိုးညြန္႔အခ့်ိဳ တို႔သည္ အကာအယံမဲ့ေနသည့္ ဦးပါအိလၻက္ရည္ဆိုင္အတြင္းသို႔ အတားအဆီးမရွိ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္းျဖင့္ ေျပး ဝင္လာၾကသည္။
လၻက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ကေလးငယ္အခ့်ိဳအပူပင္ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားေနၾက
သကယ့္ သို႔ ကေလးငယ္အခ့်ိဳ ေနပူစပ္ခါးႀကီးထဲတြင္ မီးေလာင္ခံထားရ,ေသာ သံပုံးစုတ္မ်ားအၾကားႏွင့္ မီးကၽြမ္းေနသည့္ အိမ္ တိုင္ေဟာင္းမ်ားအၾကားတြင္ တုတ္(ဒုတ္)တေခ်ာင္းျဖင့္ ဟိုရွာသည္ရွာလုပ္ေန
ၾကသည္။
၎တို႔၏အနာဂါတ္အေရးအတြက္ အေျဖရွာေနၾကသည္ေလာ၊ ဒုကၡသည္ျဖစ္ေနရ,သည့္ဘဝကို
ဥပကၡာျပဳလို၍ ေလာ ဆိုသည္ကိုမည္သူမွ်သိႏိုင္လိမ့္္မည္မဟုတ္၊ သားသည္မိခင္အခ့်ိဳ ရင္ခြင္ပိုက္ သားငယ္ကိုႏို႔တိုက္ရင္း ေသာက္ေရရ,ရွိေရးအတြက္ ေရခမ္းစျပဳေနေသာ ေရတြင္းေဘးတြင္၀ိုင္းအုံ ေစာင့္ဆိုင္းလွ်က္ ရွိေနၾကသည္။
ဦးပါအိလၻက္ရည္ဆိုင္ဆိုလွ်င္ ေ၀ွးကလုတ္(Huai Ka Loak) ဒုကၡသည္စခန္းႏွင့္ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္
ခဲ့ဘူးသူ မွန္သမွ် မသိသူမရွိဟု ဆိုႏိုင္ေလာက္၏။
ယခုအႀကိမ္မီး႐ႈိ႕ခံရျခင္းသည္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ျဖစ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ လူအမ်ားစု၏ခံစားခ်က္
သည္ ထူး ထူးျခားျခားမရွိသကယ့္သို႔ျဖစ္ေနသည္၊ ၎တို႔၏မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္မွာ ေႏြဦးေပါက္ရာသီ
၌ ေတာမီးေလာင္ ၿပီးသြားသည့္ ျမင္ကြင္းတရပ္ကို ျမင္သည့္အျမင္မ်ိဳးျဖင့္ ဘာမွ်မျဖစ္သကယ့္သို႔ သြား
လာ လႈပ္ရွားေနၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
၁၉၉၇ခုႏွစ္၊ ဇႏၷဝါရီ ၂၈ရက္၊ ည(၁၀)နာရီအခ်ိန္ ပထမအႀကိမ္ မီး႐ိႈ႕ခံခဲ့ရစဥ္က လူအေတာ္မ်ားမ်ား
ခံစားခ်က္ ျပင္းထန္စြာေပါက္ကြဲခဲ့ၾက၏၊ ဆႏၵျပပြဲျဖစ္ပြါးသည္အထိ ခံစားခ်က္မ်ားကိုေဖၚထုတ္ခဲ့ၾကေလ
၏။
သို႔ေသာ္အဆိုပါဆႏၵျပပြဲကို ရာႏႈံးျပည့္ ေရွာေရွာရွဴရွဴျဖင့္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္၊ မလုပ္သင့္ဟု
ယူဆ ၾကသူမ်ားႏွင့္ လုပ္သင့္သည္ဟုယူဆၾကသူမ်ားၾကား သေဘာထားကြဲလြဲမႈမ်ားရွိခဲ့သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ ၁၉၉၇ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ပထမအပတ္မကုန္မွီ စခန္းလုံးကၽြတ္အသံတိတ္ဆႏၵျပပြဲ
ကို ၿငိမ္ သက္စြာျဖင့္ ေအာင္ျမင္စြာျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ယခု ၁၉၉၈ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၁၀)ရက္၊ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္(၁၂း၄၅နာရီ) အခ်ိန္ ဒုတိယအႀကိမ္ မီး႐ိႈ႕ခံ
ရသည့္အခါ လူအေသအေပ်ာက္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ပထမအႀကိမ္ မီး႐ိႈ႕ခံရစဥ္ကကယ့္သို႔ ေသြးမပူၾကေတာ့၊ ေသြးေအးေနၿပီဟု ယူဆႏိုင္ေလာက္သည့္ အေနအထားမ်ိဳးျဖင့္ ပုံမွန္ ေျပာဆိုသြားလာလႈပ္ရွားေနၾက၏။
ဤသို႔မီး႐ိႈ႕ခံရျခင္းကို ဒုကၡသည္မ်ားသည္ ထုံးစံတခု၊ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္တခုအျဖစ္ သတ္မွတ္လက္ခံလိုက္
ေလၿပီ ေလာဟူသည့္ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားသည္ စာေရးသူ၏ႏွလုံးသားစီသို႔ စူးစူးရွရွျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာပါ
ေတာ့၏၊
စာေရးသူသည္ လၻက္ရည္ဆိုင္အတြင္းမွေန၍ မီးေလာင္ျပင္အၾကား သြားလာလႈပ္ရွားေနသူမ်ားကို
ၾကည့္ကာ ရင္ တြင္း၌ေဖၚမျပႏိုင္သည့္ ေဝဒနာတရပ္ကို ခံစားေနရသည္၊ ဝမ္းနည္းသည္လား၊ နာက်ည္း သည္လား၊ ေဒါသျဖစ္ ေနသည္လား၊ ထိတ္လန္႔စိုးရြံ႕သည္လား၊ အားမလိုအားမရျဖစ္ေနသည္လား တိတိက်က်ေဝခြဲ၍မရေအာင္ ျဖစ္ေနပါသည္။

ထိုအခိုက္ လၻက္ရည္ဆိုင္အတြင္းသို႔ အသားညိဳညိဳအရပ္ျမင့္ျမင့္ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္
လူတဦးဝင္ လာ၏၊ ေပ့ါက် တခြက္ကိုမွာရင္း ၎၏နံေဘးရွိလူတဦးကို ဤသို႔ေျပာလိုက္၏။
ခင္ဗ်ားၾကည့္လိုက္စမ္းဗ်ာ ကေလးေတြေနပူထဲ ေလွ်ာက္ေျပးေနတာ၊ သူတို႔ေလးေတြရဲ့အနာဂါတ္ဆိုတာ မီး ေလာင္ျပင္က ျပာပူမႈန္႔ေတြလို ေလထဲလြင့္ေမ်ာၿပီး ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္မွာ က်ဳပ္ေတာ့ တကယ္စိုးရိမ္တယ္ဗ့်ိဳ ၎၏နံေဘးရွိလူက
စိုးရိမ္တယ္လို႔ ေျပာေန႐ုံနဲ႔ၿပီးသြားမွာလားဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔က်ဳပ္တို႔တေတြဟာ သူတို႔ေလးေတြ အတြက္ ဘာေတြလုပ္စရာရွိတယ္၊ ဘာေတြကိုေတာ့ျဖင့္လုပ္ေပးသင့္တယ္၊ ဘယ္လိုစလုပ္ၾကမယ္ဆိုတာကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မစဥ္းစားႏိုင္သမွ်၊ တိတိက်က်မလုပ္ေပးႏိုင္သမွ်ေတာ့ သူတို႔ေလးေတြအတြက္
ဘာမွထူးျခားလာမွာ မဟုတ္ဘူး ထိုအခါ အရပ္ျမင့္ျမင့္အသားညိဳညိဳပုဂၢိဳလ္က
အင္းေပါ့ဗ်ာ ဗမာျပည္ရဲ့အေျခအေနေျပာင္းလဲရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ေတြလုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ရလာတာနဲ႔အတူ ဒီကေလးေတြရဲ့အနာဂါတ္လည္း တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာမွာေပါ့ဗ်ာ ဟုျပန္၍ေျပာေလ၏။
ထို႔ေနာက္၎ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦး မည္သည့္အေၾကာင္းကိစၥမ်ား ဆက္လက္ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကသည္ကို
စာေရး သူအေနျဖင့္ သတိမထားမိေတာ့၊ ေတြးေတာစရာမ်ား၊ စဥ္းစားစရာမ်ား ရင္ထဲသို႔ဒလေဟာ ဝင္ေရာက္လာေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္၏။
အေျခအေနေျပာင္းလဲမႈဆိုသည္ကို ထိုပုဂၢိဳလ္အေနျဖင့္ မည္သို႔နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး၊ မည္သို႔
လက္ခံသည္ ဆိုသည္ကိုေတာ့ စာေရးသူအေနျဖင့္ မည္သို႔မွ်မခန္႔မွန္းႏိုင္ပါ၊ သို႔ေသာ္ဗမာႏိုင္ငံသည္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ႀကိမ္ဖန္ မ်ားစြာေပၚေပါက္လာခဲ့သည္မွာ အမွန္တကယ္ပင္ျဖစ္ပါ၏။
၁၉၄၈ခုႏွစ္၊ ဇႏၷဝါရီလ (၄)ရက္ နံနက္(၄း၂၀နာရီ)တြင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရ,ၿပီး
ေနာက္ပိုင္း ၁၉၄၉ခုႏွစ္၊ ဇႏၷဝါရလ(၃၁)ရက္ေန႔တြင္ ကရင့္လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး စတင္ခဲ့ၿပီး၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ ငံအတြင္းရွိ နယ္ေျမအေတာ္မ်ားမ်ားကို ကရင္တို႔သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္၊ အင္းစိန္ စမ္းေခ်ာင္းနယ္ေျမတြင္ ကရင္ တို႔တပ္စြဲထားစဥ္ သတင္းစာ၊ စာနယ္ဇင္းမ်ားက ဗမာအစိုးရ,ကို (၇)မုိင္ အစိုးရ,ဟု သမုတ္ၾကေလသည္။
၁၉၄၉ခုႏွစ္၊ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ေမာ္စီတုံး(တ႐ုတ္နီ)အာဏာရ,လာေသာအခါ ခ်န္ေကရွိတ္ဦးေဆာင္ေသာ (တ႐ုတ္ျဖဴ) ကူမင္တန္တို႔သည္ ၁၉၅၀ခုႏွစ္၊ ဇႏၷဝါရီလအတြင္း ရွမ္းျပည္နယ္ မိုင္းတုံဘက္မွ ဗမာႏိုင္ငံ
အတြင္း သို႔ဝင္ေရာက္လာခဲ့ရာ ၎တပ္ကို ဦးေဆာင္သူမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးလီမီျဖစ္သည္၊ ေအာက္တိုဘာလ
အတြင္း တိုင္ဝမ္သို႔ ျပန္သြား၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး လွ်ဴကိုခၽြမ္းကိုဆက္လက္ဦးေဆာင္ေစသည္။
ကရင္တို႔သည္ အင္းစိန္တြင္(၁၁၁)ရက္ၾကာ သိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္ ဆုတ္ခြါလာခဲ့ရာ ကရင့္လက္နက္ကိုင္
(KNDO) ႏွင့္ တ႐ုတ္ျဖဴတို႔ပူးေပါင္းၾကၿပီး ၁၉၅၂ခုႏွစ္တြင္ ေမာ္ခ်ီး၊ ဖါပြန္၊ လွိဳင္းဘြဲ႔၊ က႐ုတ္ပိ စသည့္ၿမိ့ဳ
မ်ားကို သိမ္းပိုက္ခဲ့သည့္အျပင္ လြိဳင္ေကာ္ၿမ့ိဳကိုတိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ျပန္သည္။
၁၉၅၈ခုႏွစ္တြင္ ဖဆပလ အစိုးရအတြင္း ဖဆပလ ႏွင့္ ပမညတ ဟူ၍ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားသကယ့္သို႔
၁၉၆၀ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ(၂၂)ရက္ေန႔တြင္ တ႐ုတ္ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းျဖစ္ပြါးခဲ့သည့္အျပင္ ၁၉၇၄ခုႏွစ္တြင္ ဦးသန္႔အေထြေထြသ ပိတ္ ျဖစ္ခဲ့သည္သာမက ၁၉၇၆ခုႏွစ္၊ ရခိုင္ျပည္နယ္ စစ္ေတြၿမိ့ဳ၊ ဆန္ျပႆနာ ျဖစ္ခဲ့ေသး၏။
၁၉၇၈ခုႏွစ္၌ လစာႏွင့္အလုပ္ခ်ိန္ကိစၥေၾကာင့္ အလုပ္သမားသပိတ္ႀကီး ျဖစ္ပြါးခဲ့ျပန္ပါ၏၊ ထို႔အျပင္
၁၉၈၆ခုႏွစ္ မတ္လတြင္စစ္အုပ္စု၏ ေဖါက္ျပန္လြဲေခ်ာ္႐ူးသြပ္၍ တကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈေၾကာင့္
၁၉၈၇ခုႏွစ္၊ စက္တဘၤာလ (၅)ရက္ေန႔တြင္ အာဏာရွင္ပီပီ ေငြစကၠဴမ်ားကို တရားမဝင္ေၾကာင္း ေက်ျငာလိုက္သည့္အတြက္ ေနာက္ဆက္ တြဲအျဖစ္ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ဩဂုတ္လ(၈)ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ျပည္သူလူထုတရပ္လုံး ပူးေပါင္းပါဝင္၍ တတိုင္းျပည္လုံး အုံၾကြမႈႀကီးေပၚေပါက္ခဲ့
သည့္ ေျပာင္းလဲမႈႀကီးမ်ား အေျခအေနမ်ားျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။
ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနေျပာင္းလဲမႈေပါင္းမ်ားစြာ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါလွ်က္
ထူးျခားသည့္အ ခြင့္လမ္းမ်ားရရွိခဲ့ပါလွ်က္ စာေရးသူအပါအဝင္ အဆိုပါ အသားညိဳညိဳအရပ္ျမင့္ျမင့္ ပုဂၢိဳလ္တို႔အေနျဖင့္ မည္ သည့္လုပ္ပိုင္ခြင့္မွ် မရ,ရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယေန႔ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္းရွိ ကေလးငယ္မ်ားေနပူစပ္ခါးႀကီးထဲတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေနၾကရ,ေတာ့မည္ေလာ။
သို႔မဟုတ္ ထိုသို႔ေသာအေျခအေနမ်ားသည္ ေျပာင္းလဲမႈတခုျပဳလုပ္ရန္အတြက္ ထူးျခားသည့္အခြင့္
အေရးတရပ္ ဟုသတိမျပဳမိလိုက္သျဖင့္ လုပ္ရကိုင္ရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကေလးငယ္မ်ား၏ အနာဂါတ္ ကင္းမဲ့ရ ေတာ့မည္ဟုဆိုႏိုင္ပါမည္ေလာ။
ေျပာင္းလြဲမႈလုပ္ရပ္အတြက္ ထူးျခားသည့္အခြင့္အေရးတရပ္ဟု သိရွိပါလွ်က္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရမည့္ နည္းဗ်ဴဟာႏွင့္ နည္းပရိယာယ္တို႔ကို မစဥ္းစားမိခဲ့၍ေလာ။
နည္းဗ်ဴဟာႏွင့္နည္းပရိယာယ္မ်ား အရံသင့္ရွိေနပါေသာ္လည္း အေကာင္အထည္ေဖၚေဆာင္ရြက္ရန္ လုံ ေလာက္သည့္ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈအတြက္ အခိ်န္အပိုင္းအျခားတခုကို မရ,ရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ေလာ။
ဆန္ထုတ္မယ္……ဆန္ထုတ္မယ္……တအိမ္ကို…….ပိုက္ဆံ(၃)ဘတ္…….တခါတည္းအၿပီးယူခဲ့ၾက..... က်ယ္ေလာင္စူးရွလြန္းလွေသာအသံေၾကာင့္ စာေရးသူ၏အေတြးစမ်ား ျပတ္သြားပါေတာ့သည္၊
ယေန႔သည္ ဆန္ထုတ္ေသာေန႔ျဖစ္၏၊ သို႔ေသာ္ ေလာေလာလတ္လတ္မီးအေလာင္ခံထားရေသာ ဒုကၡသည္မ်ားအေနျဖင့္ ေငြမေပးႏိုင္မွာေတာ့ ေသျခာသည္၊ ထိုအခါ မေလာက္မငွရ,ေသာရိကၡာထဲမွ ဖဲ့ေပး႐ုံမွတပါး မတတ္ႏိုင္ပါ။
လၻက္ရည္ဆိုင္အတြင္း ထိုင္ေနၾကသူႏွစ္ဦး မည္သည့္အခ်ိန္က ထြက္သြားသည္ကို စာေရးသူသတိမျပဳမိ
လုိက္ ေခ်။ လၻက္ရည္ဘိုးက်သင့္ေငြကို ရွင္းေပးေနစဥ္ မာေက်ာခက္ထန္သည့္အသံတစုံတခုေၾကာင့္ ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ လိုက္သည္။
စားစရာရွိရင္ ေအးေအးေဆးေဆးစား……ေပးစရာရွိရင္…….ေအးေအးေဆးေဆးေပး…..ေလွ်ာက္ ၿပီးအာေခ်ာင္မေနနဲ႔…..မဆိုင္တာဝင္မ႐ႈတ္နဲ႔……က်န္းမာေရးထိခုိက္သြားမယ္။ စာေရးသူအပါအဝင္ ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္းရွိဒုကၡသည္မ်ားသည္ အႏွီပုဂၢိဴလ္အပါအဝင္ စခန္းတာဝန္ရွိသူ အားလုံး၏စကားကို မလြန္ဆန္ဝံ့ပါ။
သို႔ပါေသာ္လည္း ၁၉၉၈ခုႏွစ္၊မတ္လ(၁၀)ရက္ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္(၁၂း၄၅)အခ်ိန္တြင္ လူမဆန္ေသာ
လက္ နက္ကိုင္လူရမ္းကား စစ္အာဏာ႐ူးႏွင့္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါဇာတ္တူသားခ်င္းစားသူတို႔၏ ေသြး ေအးေအးျဖင့္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ျခင္းကိုခံခဲ့ၾကရ,မႈေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားၾကရသည့္အျပစ္မဲ့ဒုကၡသည္မ်ား၏ က်န္ရစ္သူမိသားစု မ်ားႏွင့္အတူ ထပ္တူထပ္မွ်ဝမ္းနည္းေၾကာင္း အမွတ္တရ,ဆုေတာင္းပြဲျပဳလုပ္ႏိုင္ေရး
အတြက္ ဘဝတူမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ရမည္သာျဖစ္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးမွ အလွဴရွင္မ်ား၏ ေစတနာေမတၱာကို ျပန္လည္အသိအ
မွတ္ျပဳ သည့္အေနျဖင့္ေသာ္၎ ျမန္မာႏိုင္ငံမွဒုကၡသည္မ်ား ဒုကၡသည္ဘဝမွလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္
ေသာ္၎ စာေရး သူအေနျဖင့္ တာဝန္မဲ့လူသားတဦးအျဖစ္ ဆက္လက္၍မေနသင့္ေတာ့ဟု ခံယူမိသည့္
အတြက္ မိမိကိုယ္ကို ဦး စြာျပဳျပင္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါ၏။

မင္းစုိးစံ
အေဝးေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး
၁၉၉၉ခုႏွစ္၊ ႏိုဝဘၤာလထုတ္ OKRSO မဂၢဇင္း အတြဲ(၁)၊ အမွတ္(၁) မွ ျပန္လည္ေဖၚျပပါသည္။