လိမ့္ေနေသာဘီး(ဘိန္း)

Photo by; Phu young Hat

လိမ့္ေနေသာဘီး(ဘိန္း)
(မင္းစိုးစံ)

ကားကေလးဟာ East I 94 အေဝးေျပးလမ္းမ,ႀကီးေပၚမွာ ေျပးေနပါတယ္၊ ဦးတည္ေနတာကေတာ့ Woodbury ၿမ့ိဳဘက္ကိုျဖစ္ပါတယ္။ ကားေပၚမွာေတာ့ ေဆး႐ုံကိုသြားမယ့္ လူနာတေယာက္နဲ႔ စကား ျပန္လုပ္တဲ့ Interpreter သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သားစကားစမည္ေျပာေနၾကပါတယ္။
အေဝးေျပးလမ္းမ,ႀကီးရဲ့ တဘက္တခ်က္မွာေတာ့ မေန႔တေန႔က က်လာတဲ့ႏွင္ေတြက ေတာင္ပုံယာပုံ ေနရာယူလို႔ေနပါတယ္။
လူနာက “ဆရာ ဒီ မင္ဏီဆိုးတားမွာ ေဆာင္းဥတုဆိုရင္ ႏွင္းေတြက ေတာ္ေတာ္ဆိုးဆိုးရြားရြားက်တာ ပဲေနာ္၊ အေအးဓါတ္ကလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ၊ ေႏြေပါက္လာရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွ တာပဲဗ်၊ ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ရာသီဥတုေလးမ်ိဳးေလးစားရွိတယ္လို႔ေျပာၾကတာကိုး”

စကားျပန္လုပ္သူက ကားကိုထိန္းၿပီးေမာင္းေနရင္းကေန လူနာကိုျပန္ေျပာလိုက္တာကေတာ့
“ဘယ္ကလာဟုတ္ရမွာလည္းကြ၊ ငါမင္ဏီဆိုးတားမွာေနလာတာၾကာလွၿပီ၊ မင္းေျပာသလို ရာသီဥတု ေလးမ်ိဳးတခါမွ မေတြ႔ဘူးပါဘူး၊ ငါျမင္တာကေတာ့ ရာသီႏွစ္ရာသီပဲရွိတယ္”

လူနာက အံ့အားသင့္သြားၿပီး

“မဟုတ္တာပဲဆရာရယ္၊ Spring, Summer, Fall, Winter ေႏြအကူး၊ ေႏြ၊ ေဆာင္းအကူး၊ ေဆာင္း ဆိုၿပီး ရာသီဥတုေလးမ်ိဳးရွိေနတာပဲ၊ မဟုတ္လား”

စကားျပန္လုပ္တဲ့လူက
“ ငါျမင္တဲ့ ရာသီႏွစ္မ်ိဳးဆိုတာက ဆားျဖဴးတဲ့ရာသီနဲ႔ လမ္းျပင္တဲ့ရာသီ ဒါပဲျမင္တယ္၊ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ ေႏြေပါက္လာရင္ လမ္းျပင္တယ္၊ ေဟာအခုလိုႏွင္းေတြက်လာရင္ ဆားျဖဴးတယ္”

ဟုတ္သလိုလိုပဲ ဆိုတဲ့ပုံမ်ိဳးနဲ႔လူနာဟာ ၿပံဳးေစ့ေစ့လုပ္ရင္းၿငိမ္ေနပါေတာ့တယ္။ သူတို႔သြားတဲ့ေနရာ က ေတာ့ Physical therapy ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တဲ့ ေဆးခန္းေလးျဖစ္ပါတယ္။
“ မင္း VOA နားေထာင္ျဖစ္လား၊ မြန္အမ်ိဳးသားေန႔နဲ႔ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ ကို Indiana State မွာ လုပ္ တဲ့အေၾကာင္းေလကြာ၊ အဲဒါ မင္းက ကရင္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုျမင္လဲ”

အဲဒီအခါမွာေတာ့ လူနာက စဥ္းစားသလိုလုပ္ရင္းက
“ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ရင္ႏွစ္သစ္ကူးလုပ္တဲ့ေန႔က ေတာ္ေတာ္ကိုရက္လြန္ေနၿပီျဖစ္ တယ္၊ ၿပီးေတာ့ January 31 ရက္ဆိုေတာ့ အဲဒီေန႔က ကရင့္အမ်ိဳးသားေတာ္လွန္ေရးေန႔ ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တာကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးမျဖစ္သင့္သလို၊ မလုပ္သင့္ဘူးဗ်”

စကားျပန္ျဖစ္တဲ့ ကားဒ႐ိုင္ဘာဟာ သုံးလမ္းၿပိဳင္လမ္းရဲ့ဘယ္ဘက္အစြန္ကေန ညာဘက္ကိုေျပာင္းဘို႔ ကားေနာက္ဘက္ပိုင္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္းကေန
“ဒါဆိုရင္ Australia မွာ မင္းတုိ႔ကရင့္ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ သုံးခုကို တရက္ထဲလုပ္တာကို မင္းဘယ္လိုျမင္ လဲ”

အဲဒီအခါမွာေတာ့ လူနာဟာသိပ္စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ
“အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဆရာလည္းသိပါတယ္၊ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနၾကတာဆိုေတာ့ အခ်ိန္ကိုလု ေနၾကရတာမဟုတ္လား၊ အားလုံးအဆင္ေျပတဲ့ေန႔မ်ိဳး အားတဲ့ရက္မ်ိဳးေရြးလုပ္ၾကရတာမို႔ နားလည္ေပး ရမွာေပါ့ဗ်ာ”

ကားေမာင္းတဲ့စကားျပန္ဟာ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္က ေနာက္ၾကည့္မွန္ကို နည္းနည္းျပင္လိုက္ရင္းကေန
“ဟုတ္ပါတယ္၊ နားလည္ေပးတာ မေပးတာကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူးေလ၊ ကရင္အမ်ိဳးသားတေယာက္အ ေနနဲ႔ ဘယ္လိုျမင္သလဲဆိုတာကို သိခ်င္ေနတာပါ”

အဲဒီေတာ့မွ လူနာဟာ စကားျပန္ရဲ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး
“ဆရာက ဘယ္လိုျမင္လို႔လဲ”
“ ႏိုး…ႏိုး…ငါက ကရင္မွမဟုတ္တာ ဘယ္ေျပာလို႔ေကာင္းမလဲကြာ၊ မင္းတို႔ကရင္ေတြေတာင္မွ ဘာသံ မွ မထြက္တဲ့ဥစၥာကို”

လူနာက သူ႔ရဲ့ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွာရွိေနတဲ့ Heat အပူေပးတဲ့ခလုတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး
“ဒီလိုလဲ သေဘာမထားပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ဗမာ့အေရးလဲ ကရင့္အေရး၊ ကရင့္အေရးလဲ ဗမာ့အေရး ဆိုတဲ့စိတ္က ေလးနဲ႔ အျပဳသေဘာမ်ိဳးေျပာတာဆုိရင္ေတာ့ အမ်ားစုက နားလည္လက္ခံၾကမွာပါ”

စကားျပန္လုပ္တဲ့လူဟာ လူနာဘက္ကိုမသိမသာလွည့္ၾကည့္ရာကေန ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနလိုက္ပါ တယ္ ၿပီးေတာ့မွ
“မင္းက ငါ့ကိုဗမာလို႔ ထင္ေနတာကိုး၊ ငါ့အဘိုးက ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္ ငါ့အဘြားက ေတာင္ႀကီးရွမ္း ငါ့အ ေဖက ရခိ္ုင္နဲ႔ပအိုဝ္ကျပား ငါ့အေမနဲ႔ရန္ကုန္မွာဖူးစာဆုံတာ အဲဒီေတာ့ ငါ့ကိုယ္ငါ ဘာလူမ်ိဳးလို႔ေျပာရင္ ေကာင္းမလဲမသိဘူး၊ ငါ့အတြက္လူမ်ိဳးကအေရးမႀကီးပါဘူး၊ေအးကြ ငါကေတာ့တခုစိုးရိမ္ေနတယ္၊ အဲ ဒါ ဘာလဲဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြေျပာတဲ့ Culture of Opposition လိုဟာမ်ိဳးျဖစ္သြားရင္ အနာဂါတ္အ တြက္ မေကာင္းဘူးကြ”

လူနာဟာ သူ႔ကိုယ္ခႏၵာကို နည္းနည္းျပန္မတ္လိုက္သလိုမ်ိိဳး ျပင္ထိုင္လိုက္ရင္း
“ ေအာ္….ဟုတ္တယ္ဗ် ဆရာေျပာမွပဲသတိရ,တယ္ Culture of Opposition ဆိုတာေလးကို၊ ကၽြန္ ေတာ္သင္တန္းတခုကိုတက္ေတာ့ သင္တန္းဆရာက ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲကာလတုန္းက ၿမ့ိဳလည္လမ္းမ ေပၚမွာ ေန႔တိုင္းလိုလို လူေသအေလာင္းေတြျမင္ရေတြ႔ရတာမ်ားလာေတာ့ အဲဒီၿမ့ိဳခံလူေတြဟာ သ မား႐ိုးက်အတိုင္းပဲ ဘာမွမဆန္းသလို သြားလိုက္လာလိုက္လုပ္ေနၾကတယ္လို႔ ေျပာျပဘူးတယ္ဗ်”

အေဝးေျပးကားလမ္းမႀကီးကေန ခြဲထြက္အၿပီး၊ လမ္းဆုံလမ္းခြတေနရာအေရာက္မွာေတာ့ မီးနီနဲ႔တိုး တာမို႔ ကားကိုအသာအယာစက္အရိွန္သပ္ ရပ္လိုက္ရင္း စကားျပန္လုပ္သူက
“မင္းေျပာတဲ့ အျဖစ္အပ်က္က နည္းနည္းေဝးတယ္၊ အနီးဆုံးဥပမာေျပာျပမယ္၊ မဲေဆာက္နဲ႔ကပ္ လွ်က္ ျမန္မာဘက္က ျမဝတီၿမိ့ဳ ဆိုတာမင္းသိတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီမွာ ဘုရားပြဲက်င္းပ,ေတာ့ ညဘက္မွာ ဘုရားကို အပူေဇာ္ခံထြက္တာ”

လူနာဟာ ဒုတိယအႀကိမ္အံ့အားသင့္သြားပုံ ရ,ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္သူက စကားဆုံးတဲ့အထိ မေစာင့္ပဲ
“ဟိုးဆရာဟိုး အဲဒါေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ ဘုရားအပူေဇာ္ခံတာ ညဘက္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တခါမွ ေတြ႔လည္းမေတြ႔ဘူးဘူး၊ ျမင္လည္းမျမင္ဘူးဘူး၊ ၾကားလည္းမၾကားဘူးဘူး”

အဲဒီအခါမွာေတာ့ မီးစိမ္းသြားတဲ့အတြက္ စကားျပန္လုပ္သူဟာ ကားကိုဆက္ေမာင္းရင္းက
“အဲဒါေျပာတာေပါ့၊ ငါ့စကားဆုံးေအာင္နားေထာင္ပါဦးကြ၊ အဲဒီလိုညဘက္ ဘုရားအပူေဇာ္ခံေတာ့ ရ ဟန္းခံရွင္ျပဳတာလည္းပါေသးတယ္ေမာင္၊ ပထမဆုံးကားေပၚမွာ ဘုရား႐ုပ္ပြါးေတာ္၊ ဒုတိယကားေပၚ မွာက ရဟန္းေလာင္းနဲ႔ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြ၊ အဲဒီလိုနဲ႔ကြာေနာက္ဆုံးကားမွာက်ေတာ့ အတီးအမႈတ္ သမားေတြနဲ႔အက,သမားေတြ အရက္နဲ႔အျမည္းနဲ႔ မူး႐ူးၿပီးကခုန္ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာေပါ့၊ ငါေျပာခ်င္ တာက ဘုရားရွင္လက္ထက္တုန္းက အဲဒီလိုသာဘုရားအပင့္သြားၾကမယ္၊ ပူေဇာ္ဘို႔သြားၾကမယ္ဆိုရင္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ၾကြမယ္မ်ားထင္သလား၊ လက္ခံမယ္ထင္သလား”

လူနာဟာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္၊ ဆယ့္ငါးစကၠန္႔ေလာက္ ကားစက္သံကလြဲလို႔ ဘာသံမွမၾကားရေအာင္ ၿငိမ္သြားပါေတာ့တယ္၊ စကားျပန္က သူ႔စကားကိုဆက္ပါတယ္။
“ေအး အဲဒီၿမိ့ဳမွာ ငါေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့တယ္၊ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကို ေနလာခဲ့တာ၊ အဲဒီလို ျဖစ္ပ်က္ ေနတာကို ေဟ့လူေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ မလုပ္သင့္မလုပ္ထိုက္တာ မလုပ္နဲ႔ေလ ဆိုၿပီး ေျပာလို႔ရမလား၊ အဲဒါက အစဥ္လာတခုလိုျဖစ္သြားၿပီ သြားေျပာတဲ့လူ ဘာျဖစ္သြားမလဲ”

အဲဒီလိုစကားျပန္က ေျပာလိုက္ေတာ့ လူနာဟာ မဆိုင္းမတြျပန္ေျပာလိုက္ပုံကေတာ့
“ေျပာဘို႔မလိုပါဘူးဆရာရယ္၊ အခု DKBA က ညဘက္ဘုရားလွည့္ၿပီးအပူေဇာ္ခံမယ့္အစား ေလာင္းက စားနည္း မ်ိဳးစုံနဲ႔ေျပာင္းပစ္လိုက္ေတာ့ သူ႔အလိုလိုေပ်ာက္သြားမွာေပါ့ဗ်၊ ဟုတ္တယ္မွတ္လား”

သူတို႔ကားေလးဟာ ေဆး႐ုံရဲ့ အဝင္ဝ,ကိုေရာက္လာပါၿပီ၊ စကားျပန္က သူ႔ကားကို ဘယ္ဘက္ခ်ိဳး ေကြ႔လိုက္ ညာဘက္ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ လုပ္ေနရာကေန
“ဗကပ(ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) အသံလႊင့္ဌာနရွိတုန္းက မဆလ(ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ) ကို ေလလႈိုင္းကေန ျပန္ေခ်ပ,တာေလးေျပာျပမယ္၊ ျမန္မာ့အသံကတဲ့ ႏွစ္ဘက္စစ္သည္ေတြက်ဆုံး တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မမွန္တဲ့သတင္းမွားေတြကို ခဏ, ခဏ,လႊင့္တယ္တဲ့ ပထမ စ,လႊင့္ေတာ့ လူေတြ က မယံုၾကဘူးတဲ့၊ ေနာက္ၾကာလာတဲ့အခါက်ေတာ့သံသယ ေလးဝင္လာတယ္၊ တကယ္ပဲလားေပါ့၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဲဒီလိုလႊင့္တဲ့အႀကိမ္ေတြမ်ားလာေတာ့ လူတခ့်ိဳက တကယ္ကိုယုံသြားၾကေရာတဲ့”

ေဆး႐ုံရဲ့ ကားရပ္ဘို႔ထားတဲ့ေနရာကိုအေရာက္မွာ ကားေမာင္းတဲ့စကားျပန္ဟာ သူ႔ကားကို စနစ္တက် ထိုးရပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

“ကဲ ေရာက္ၿပီေဟ့၊ မင္းဘာသာမင္း ဆင္းလို႔ရပါ့မလား၊ ငါတြဲရမလား”
“ရပါတယ္ဆရာ၊ ခ်ိဳင္းေထာက္ေလးသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကိုကမ္းေပးပါ၊ ေက်းဇူးပဲ”

မင္းစိုးစံ
အေဝးေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး