စည္းခ်က္
ေလာအယ္စိုး
ဇြန္ ၂၉၊ ၂၀၁၀
ကိစၥတခုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္ေတြေနထိုင္ေသာ ရပ္ကြက္ကိုေရာက္သြားရင္း သူမကို စတင္ျမင္ဖူးခဲ့တာပါ။ သိပ္ေသခ်ာတာကေတာ့ … သူမ ျပံဳးေသာအျပံဳးက အရက္ျပံဳး၊ အရက္သမားမ်ားနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ဖူးေတာ့ ဒီအရည္ဝင္ၿပီး ေက်နပ္လို႔ျပံဳးတဲ့ အျပံဳးပါ။ဇြန္ ၂၉၊ ၂၀၁၀
ကြၽန္ေတာ္ကိစၥတခုနဲ႔ အိမ္တအိမ္ကိုသြားအရွာ အိမ္မွားၿပီးဝင္သြားမိေတာ့ သူမက ရပါတယ္ ဆိုၿပီး ကရင္လို ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ အေမရိကန္နိုင္ငံကို သူတို႔ေရာက္လာေပမယ့္ အိမ္ရဲ႕ျပင္ဆင္မႈနဲ႔ သန္႔ရွင္းမႈ အေနအထားကေတာ့ ေဒါနေတာင္ေျခရင္းက လယ္သမား၊ ေတာင္ယာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေသာ မိသားစုရဲ႕ အိမ္ပံုစံ အေနအထားအတိုင္းပါပဲ။
ေရခံေျမခံကို မေမ့ခ်င္ေသာသေဘာေတြလည္း ပါမွာေပါ့။ တခါက ကေလးေလးေယာက္ကို ဂ႐ုစိုက္မႈနည္းလို႔ ဆိုၿပီး ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႔က စကားျပန္အျဖစ္ေခၚလို႔ သြားရျပန္ေတာ့ သူမနဲ႔ စကားေျပာရျပန္ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ အရက္မမူးေတာ့ပါဘူး၊ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဧည့္ခံစကားေျပာရွာၿပီး ေမးသမွ် ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရွာပါတယ္။
၎ရဲ႕ခင္ပြန္းသည္ကိုေမးေတာ့ ထိုင္းဒုကၡသည္စခန္းမွာေနထိုင္ရင္း စခန္းကေနခိုးထြက္ၿပီး ေတာထဲက ဝက္ဝံတေကာင္ကို ဟင္းစားနဲ႔ သည္းေျခအတြက္ပစ္လိုက္မိတာ ယေန႔တိုင္ ေထာင္ထဲကမထြက္ရေသးေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ထိုင္းရဲ႕သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးဥပေဒအရ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူမႈေၾကာင့္ ဥပေဒအရ သူမ၏ခင္ပြန္းကို ထိုင္းႏိုင္ငံမွတဆင့္ ဘယ္တတိယႏိုင္ငံကိုမွ ထြက္ခြင့္ မေပးေတာ့ဘူးလို႔ သူမရဲ႕ေျပာျပခ်က္အရ သိရပါတယ္။
သူမကိုေျပာရင္ေတာ့ အျမဲတမ္း ျပံဳးျပံဳးေလး နားေထာင္ေနတတ္ၿပီး အျမဲတမ္း လုပ္ခ်င္တာ ေလွ်ာက္လုပ္တတ္သူတဦးပါ။ ကြၽန္ေတာ့ထက္သာတာကေတာ့ သူမရဲ႕ ကားအစိမ္းေရာင္ေလးကို ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းၿပီး တခါတခါ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ဘာသာစကား အဆီးအတားတခုက သူတို႔တေတြကို အခက္အခဲမ်ားစြာ ေပးပါတယ္။ ဒီအေမရိကန္ႏိုင္ငံကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္တာ ၂ ႏွစ္နီးပါး ရွိေနေပမယ့္ ယခုတိုင္ ကြၽန္ေတာ္ ကားမေမာင္းတတ္ေသးပါဘူး။
တေန႔ကိစၥတခုေၾကာင့္ သူမနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ကားၾကံဳလိုက္စီးရင္း သူမရဲ႕ကားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စကားစပ္မိပါတယ္။
“ေနပါဦးညီမ … အခုေမာင္းေနတဲ့ကားက ဘာအမ်ဳိးအစားလဲ” လို႔ ဆိုေတာ့ …
“အကိုရယ္ … ကြၽန္မလည္း ဘာအမ်ဳိးအစားမွန္း မသိပါဘူး…။ ဝယ္တာ ၃ လေလာက္ရွိၿပီ။ ကားဆိုရင္ ေမာင္းလို႔ရရင္ ၿပီးေရာမဟုတ္လား၊ အမ်ဳိးအစားေတြ ဘာေတြ မလိုပါဘူး” တဲ့ ေလ။ မွတ္သားေလာက္စရာပါပဲ။
သူမရဲ႕ကေလးေတြကို ဂ႐ုစိုက္ၾကည့္ရႈမႈနည္းေတာ့ ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႔ (ဃဏွ)က အရာရွိနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ပတ္ တခါ သူမဆီ ေရာက္ေနက်ပါပဲ။
အိမ္ေထာင္ရွိေသာ အမ်ဳိးသားတေယာက္နဲ႔ သူမတို႔ရဲ႕ လူမႈေရးသတင္းေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကရင္ဒုကၡသည္ အသိုင္းအဝိုင္းအတြင္း ၾကားလာရေတာ့၊ အားလံုး မျဖစ္သင့္တာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ သူမကို ကြၽန္ေတာ္ သတိေပးမိပါတယ္။
“ကြၽန္မကေတာ့ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းပဲ ေနခ်င္တယ္၊ သူပဲ ခဏခဏ လာလာ ေႏွာက္ယွက္ေနလို႔ကို ခက္ေနတာ” ဆိုၿပီး ျပံဳးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာတတ္စျမဲပါ။ အဲ့ဒီအမ်ဳိးသားကိုလည္း သူမ အရမ္းမုန္းတယ္လို႔ဆိုၿပီး ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အဲ့ဒီ … သူ မုန္းပါတယ္ဆိုေသာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာလည္း၊ မယားေဟာင္းရဲ႕ အိမ္ေပၚကဆင္းၿပီး သူမရဲ႕အိမ္ေပၚကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရွိလို႔သြားပါၿပီ။
“အစ္ကိုရယ္ … ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ငယ္ရည္းစားေတြပါ၊ ဟိုး … ထားဝယ္ေဒသမွာ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးကို အတူလုပ္ခဲ့ၾကတုန္းကေပါ့” ဆိုၿပီး ျပံဳးလို႔ …။ တဖန္ သူမရဲ႕အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကလည္း၊ ဂႏၳဝင္ပဲဆန္သလားေတာ့ မသိဘူး၊ အခု သူတို႔ႏွစ္ဦး ဇာတ္ျပန္ေပါင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တဖက္မွာ ကေလး ၄ ေယာက္စီ။
ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရဲ႕ဇနီးသည္ကလည္း ဘဝမွာအားကိုးစရာဆိုလို႔ ဒီေယာက္်ားပဲရွိတာ၊ သူမရဲ႕ဘဝတခုလံုး ပံုအပ္
ၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံ အတူတူစီးကာ၊ ဒုကၡသည္စခန္းကေန ဒီအေမရိကန္ကို ေရာက္ခဲ့တာ ကေလး ၄ ေယာက္ရတဲ့ အထိပါပဲေလ။ ညေနတိုင္း သူမရဲ႕ေသာကကိုေျဖေဖ်ာက္ဖို႔၊ အရက္ေတြပဲ နင္းကန္ေသာက္ေနတာကို ၾကားရေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရဲ႕ဇနီးအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။
ဘယ္သူေတြ … ဘာပဲေျပာေျပာ ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းနဲ႔ ဘဝသစ္ကို အတူေလွ်ာက္ရင္း အိမ္မက္ေတြနဲ႔ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနသူကေတာ့ ျပံဳးပိုင္ရွင္မမပါပဲ။ “သူက ကြၽန္မခေလးေတြကို အရမ္းနားလည္တာ” – “သူ႔ခမ်ာ … သူ႔မယားေဟာင္းနဲ႔ေတာင္ အဆက္အသြယ္လုပ္ခြင့္ မရရွာဘူး” ဆိုၿပီး မွတ္သားစရာ ဂ႐ုဏာအသံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႔ရင္ ေျပာေနက်။
ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာခမ်ာ ဘယ္အိမ္ျပန္လို႔ရေတာ့မလဲ အသည္းႏွလံုး မီးေလာင္ကြၽမ္းေနေသာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရဲ႕ ဇနီးသည္ေဟာင္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာဖလိုးၿမိဳ႕ ကရင္ရပ္မိရပ္ဖကို သူမရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကိုရင္ဖြင့္ၿပီး (ခ်စ္လင္ေဟာင္း) ကေလးေတြရဲ႕ဖခင္သြားေတာ့ သားသမီးေတြရဲ႕ေရွ႕ေရး ကိစၥေတြကို အပူတျပင္း လာေရာက္ တိုင္ပင္ရွာပါတယ္။ “ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာကို လံုးဝ မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး … အိမ္ေပၚျပန္မတက္ႏိုင္ေအာင္ ကူညီၾကပါဦး” လို႔ဆိုလာေတာ့ - သူ အိမ္ကို ေရာက္လာတာနဲ႔ (911) ကို ေခၚၿပီး ရဲကိုအေၾကာင္းၾကားဖို႔ အၾကံေပး စီစဥ္လိုက္ရတာေပါ့။
“ခင္ဗ်ားအိမ္က သားသမီးေတြကို ျပန္မေတြ႔ဘူးလား” လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကိုေမးေတာ့ ခမ်ာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ “ေတြ႔ခ်င္တာေပါ့အစ္ကိုရယ္ ဘယ့္ႏွယ့္ေျပာတာတုန္း၊ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္အရိပ္နင္းတာနဲ႔ ရဲေခၚမယ္လုပ္ေတာ့ ဘယ္လိုမွျပန္လို႔မရေတာ့ဘူး” လို႔ ေျပာရွာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း “ေအး မင္းဒုကၡ၊ မင္းပဲရွာတာ” လို႔ဆိုေတာ့ … မ်က္လံုးေလး ေပကလတ္၊ ေပကလတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အားကိုးတႀကီး ၾကည့္ရွာပါတယ္။ တကယ္ပါ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီျပႆနာေျဖရွင္းလို႔ မတတ္ပါ။
တေန႔ေတာ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က “ခင္ဗ်ားၾကားၿပီးၿပီးလား … ေနာ္အယ္မူး (အမည္ရင္း မဟုတ္ပါ) တေယာက္
သူ႔ရဲ႕သားကို ဓားေျမႇာင္နဲ႔လိုက္လို႔ ရဲက ဖမ္းသြားၿပီ” လို႔ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွမသိေသးဘူး၊ ႐ံုးေရာက္ ဂတ္ေရာက္ျဖစ္ရင္ ဒီၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာျပည္သားေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ စကားျပန္လုပ္ေပးေနက်ပဲေလ၊ ကြၽန္ေတာ္ သိသင့္တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စကားျပန္လုပ္တဲ့႐ံုးက “ခင္ဗ်ား ေနာက္တပတ္ တနလၤာေန႔ မနက္က်ရင္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆရာဝန္ႀကီး အခ်ဳပ္သားတေယာက္ကို စစ္ေဆးဖို႔ရွိတာ ခင္ဗ်ား သြားရမယ္” လို႔ ဆိုေတာ့ - “ေနပါဦး … သူက ဘယ္သူလဲ” လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ “ေနာ္အယ္မူး ပါ” တဲ့ ေလ … ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။
အခ်ဳပ္သားေထာင္မွာ ဝတ္႐ံုအနီႀကီးဆင္ျမန္းလို႔ မမအယ္မူးကို ေတြ႔လိုက္ပါၿပီ။ သူမ ကိုယ္ဝန္ေတာင္ အေတာ့္ကို ရင့္ေနၿပီပဲ။ မေျပာင္းလဲပါ၊ အျပံဳးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ရွာပါတယ္။ သူမ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ေလာကဓံ တရားေတြက ဒီ တည္ၿငိမ္မႈကို ေပးထားပံုရပါတယ္။
“ကဲ - နင္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ ...
“ကေလးကို ဆံုးမတာပါ၊ ဘာမွထူးထူးျခားျခား ရာဇဝတ္မႈကို မက်ဴးလြန္မိပါဘူး” တဲ့ေလ။ “ဟ … ဒါဆို ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနရတာလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ …
“ကြၽန္မသား .. မနက္ကတည္းက အိမ္ကေနထြက္သြားလိုက္တာ … ည ကိုးနာရီအထိကို အိမ္ျပန္မေရာက္ဘူး၊ အဲ့ဒါ က်မစိတ္ပူၿပီး သူ႔ကိုလိုက္ရွာတာ၊ ေတြ႔လည္းေတြ႔ေရာ သူက ေျပး၊ က်မကလိုက္ က်မလည္းသူ႔ကို မိတာနဲ႔ ပါးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ကို ႐ိုက္လိုက္မိတာပါ”
“ေအး … ေကာင္းၿပီ၊ ရဲကို ဘယ္သူေခၚလိုက္သလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ …
“သမီးက ေခၚလိုက္တာပါ” လို႔ ေျပာၿပီး သူမ မ်က္ရည္က်ရွာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ “ကြၽန္မေလ-ကြၽန္မေယာက္်ားကို အရမ္းသတိရတာပဲ” တဲ့ ေလ။
အယ္ … သူမရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားကလည္း ခမ္းနားလိုက္တာ။
မေန႔ညေနပိုင္းေလာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္မသိ မရင္းႏွီးေသာ တယ္လီဖုန္းနံပတ္နဲ႔ ဖုန္းေခၚလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က “ဘယ္သူလဲကြ” လို႔ ေမးမိလိုက္ေတာ့ …
“ကြၽန္ေတာ္ပါ”
“ဘယ္သူလဲကြ ကြၽန္ေတာ္ဆိုတာ”
“ေစာေနဘလူးပါ”
“ဘာကိစၥလဲ”
“ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမကို ရဲဖမ္းသြားတာ ႏွစ္ပတ္ရွိၿပီ၊ အဲ့ဒါ သူ႔ကိုဘယ္မွာထားမွန္း မသိလို႔ပါ”
“ဘယ္မိန္းမလဲကြ”
“ေနာက္မိန္းမပါ အစ္ကို”
“ေအး … ငါလည္း မသိဘူး”
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး စံုစမ္းေပးပါဗ်ာ”
“ေအး … ငါ သူ႔ကို ေတြ႔ခြင့္ရရင္ မင္းကို ျပန္ေျပာျပမယ္”
“အစ္ကိုရယ္ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမကိုေတြ႔ရင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး စကားေလးတခြန္းေလာက္ ေျပာေပးပါ”
“ေဟ … ငါ ဘာေျပာေပးရမလဲ” လို႔ ဆိုေတာ့ …
“ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အရမ္းကို သတိရေနပါတယ္” လို႔။
ကြၽန္ေတာ္ ျပံဳးမိပါတယ္။ ကရင္ ေခတ္သစ္ ကိႏၵရီကိႏၵရာေတြပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဆိုတာ ကႏၲာရထဲက လမင္းပဲမဟုတ္လား။
ကဲ … ဒီေန႔ ႐ံုးထုတ္ၿပီ။
လက္ထိပ္ႀကီးခပ္လို႔ အေမရိကန္ လူထြားထြားႏွစ္ဦးၾကားမွာ၊ ေသးေသးညွက္ညွက္ကေလးနဲ႔ သူမကို ပံုေဖာ္ၿပီး ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆးေလးပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕နံေဘးမွာ ထိုင္ေနသူက သူမရဲ႕မိခင္ႀကီး၊ ဇရာရဲ႕အေငြ႔အသက္၊ ကြမ္းေသြးေတြ ေပက်ံေနေသာ ႏႈတ္ခမ္း၊ အသက္က ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္၊ အေမရိကန္ရဲ႕ျပစ္မႈဆိုင္ရာ တရား႐ံုးမွာ ကရင္ထမိန္ႀကီးဝတ္လို႔။ ၿပီးေတာ့လည္း ကရင္လြယ္အိတ္ကေလးကို လြယ္ရက္သား။ သူမခမ်ာ ဒီအေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္ေသာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္းမွာ ေဘာင္းဘီရွည္ကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ဆင္ျမန္းခဲ့ပံုရတယ္။ ဒီ သမီးအတြက္ တရား႐ံုးကိုလာေသာအခါမွာလည္း သူမအတြက္ အဆင္အေျပဆံုး ကရင္ထမိန္ကိုသာ ဝတ္လာခဲ့ျခင္း
ပဲျဖစ္မွာပါ။
လက္ထိပ္နဲ႔သမီးကို တရားသူႀကီးေရွ႕ ရဲအေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ ေခၚလာတာကိုျမင္ေတာ့ သူမ မ်က္ရည္က်ရွာတယ္။ တရားခံက ၎ရဲ႕သမီး။ တရားလိုက သူမကိုယ္တိုင္။ ေျမးကို ပါး႐ိုက္၊ ဓားနဲ႔လိုက္တယ္ ဆိုေသာကိစၥတို႔အတြက္ သူမက တရားစြဲရျခင္းပါ။ ေၾကကြဲစရာလည္း ေကာင္း၊ သူမတို႔ မိသားစုအတြင္း သင္ခန္းစာယူစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။
ေနာ္အယ္မူး ဝန္ခံခ်က္ထိုးၿပီး အခ်ဳပ္က ထြက္ရတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ၎ရဲ႕အိမ္ကို ျပန္ခြင့္မရေတာ့။ သူမ ဓားေျမွာင္ႏွင့္ လိုက္ခဲ့သည္ဆိုေသာသားႀကီးကို ေတြ႔ခြင့္လံုးဝမရေတာ့။ တယ္လီဖုန္းဆက္ခြင့္ လံုးဝ မရွိေတာ့၊ သူမ၏ ေယာင္းမေတာ္ေသာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္၏ေနအိမ္တြင္ သြားေရာက္ေနထိုင္ရေပေတာ့မည္။
“ကြၽန္မရဲ႕သားကို … ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြ႔လို႔မရေတာ့ဘူးလား” လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမးရွာပါတယ္။
“ေအး … ညီမ ေအးေအးေဆးေဆးေနၿပီးေတာ့ ဥပေဒကိုေလးစား၊ အေသာက္အစား မရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ တရားသူႀကီးက ျပန္စဥ္းစားမွာေပါ့” လို႔သာ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာႏိုင္ပါေတာ့သည္။
တရား႐ံုးမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထြက္ေတာ့ သူမကို ကြၽန္ေတာ္ေမးမိသည္။
''ညီမအခ်ဳပ္မွာဘယ္ႏွစ္ရက္ေနခဲ့လဲ''
“၁၀ ရက္ပါ”
“ဘယ္လိုလဲ … အခ်ဳပ္ထဲမွာေနခဲ့တာ” ဟု ဆိုေတာ့ …
“ေပါင္မုန္႔ေတြပဲ၊ စားေနရတာ၊ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ၿပီး ထမင္းအရမ္းစားခ်င္လာၿပီ၊ ထမင္းမစားရတာ ၁၀ ရက္ ရွိၿပီေလ” ဟူ၍သာ ျပံဳး၍ေျဖပါသည္။
တခုကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူမကို ထူးထူးျခားျခား သတိထားမိတာ တခုရွိသည္။ မည္သည့္ အခက္အခဲဒုကၡ ၾကံဳေတြ႔ေနပါေစ၊ သူမသည္ အျပံဳးေတာ့မပ်က္။ ၎၏အိမ္၌ သားသမီးမ်ားႏွင့္ စုစုစည္းစည္း ေတြ႔ရစဥ္ကလည္း ဒီ မ်က္ႏွာ။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ျမင္ေတြ႔ရစဥ္တုန္းကလည္း ဒီ မ်က္ႏွာျပံဳးျပံဳးေလး။ ၿပီးေတာ့ တရားသူႀကီးေရွ႕မွာ ဆံုေတာ့လည္း တခါ ဒီ မ်က္ႏွာ ဒီအျပံဳး … သူမကပဲ မွားေနတာပဲလား သို႔မဟုတ္ ေလာကႀကီးကပဲ တိုင္ပင္တခုခု ပို၍ျမန္ေနသလား သို႔မဟုတ္ ေႏွးေနသလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမကေတာ့ ျပံဳးေနဆဲ …။
ေလာအယ္စိုး
မိုးမခမွ ကူးယူေဖၚျပသည္
မိုးမခမွ ကူးယူေဖၚျပသည္
0 comments:
Post a Comment