ေနာင္တမ်က္ရည္(တ႐ုတ္ျပည္ ၁၉၄၀-၁၉၄၄) ေရးသူ အုတ္လွငယ္(ျမသန္းတင့္)

ေနာင္တမ်က္ရည္(တ႐ုတ္ျပည္ ၁၉၄၀-၁၉၄၄)
ေရးသူ အုတ္လွငယ္(ျမသန္းတင့္)

ႏြယ္နီမဂၢဇင္းတြင္ 'အုတ္လွငယ္' ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ဆရာျမသန္းတင့္ ေရးခဲ့တဲ့ ကမၻာ့သမိုင္းအျမင္ ေဆာင္းပါးမ်ားကို စုစည္းတင္ျပသည့္ 'သမိုင္းေၾကးမံု' စာအုပ္မွ ကူးယူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]

အာဏာရလာေသာ ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အဆက္ဆက္တို႔သည္ တ႐ုတ္ျပည္သို႔ ေရာက္တိုင္း ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ဂ်ပန္တို႔ က်ဴးလြန္ေသာ ျပစ္မႈမ်ားအတြက္ ေတာင္းပန္သြားခဲ့ၾကသည္။ လြန္ခဲ့သည့္လက ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မာဆာဟီ႐ို ဟိုဆိုကာ၀ါ ပီကင္းသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္လည္း ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက ဂ်ပန္တို႔ က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္ ျပစ္မႈမ်ားအတြက္ တ႐ုတ္ျပည္ကို ထပ္မံ ေတာင္းပန္သြားခဲ့ ျပန္သည္။

ထို ေတာင္းပန္ ၀န္ခ်သံမ်ားကို ၾကားရသည့္အခါတြင္ တ႐ုတ္ - ဂ်ပန္စစ္ပြဲကို ျပန္ေျပာင္း သတိရစရာပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုစစ္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ သမိုင္းဆရာမ်ား၊ သတင္းဆရာဆရာမ်ားက စာအုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရးခဲ့ၾကလွၿပီ။ ယင္းတို႔အနက္ ကြယ္လြန္သူ အေမရိကန္ သတင္းစာဆရာႀကီး အဂၢါစႏိုးေရးသည့္ 'မီးေလာင္ေျမ' သည္လည္း ထင္႐ွားသည့္ မွတ္တမ္းတေစာင္ ျဖစ္သည္။ စႏိုးသည္ ထိုစဥ္က တ႐ုတ္ စစ္ေျမျပင္သို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေရာက္ကာ ဂ်ပန္စစ္တပ္ႏွင့္ တ႐ုတ္စစ္တပ္တို႔၏ သမိုင္းကို ႏိႈင္းယွဥ္ ေရးသားခဲ့သည္။ 'မီးေလာင္ေျမ' တြင္ သူ အတိုခ်ဳပ္ ေရးခဲ့သည့္ ဂ်ပန္စစ္တပ္၏ သမိုင္းမွာ လြန္စြာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းသည္။ စႏိုးသည္ ထိုစာအုပ္ကို ၁၉၄၁ ခုႏွစ္တြင္ ေရးခဲ့သည္။

အဂၢါစႏိုးက ဤသို႔ ေရးခဲ့သည္။

"တ႐ုတ္-ဂ်ပန္ စစ္ပြဲသည္ သမိုင္းတြင္ တခါမွ် စစ္မ႐ႈံးဖူးေသာ လူမ်ိဳးႏွင့္ ေခတ္သစ္သမိုင္းတြင္ တခါမွ် စစ္မႏိုင္ဖူးေသာ လူမ်ိဳးတို႔ ျဖစ္ၾကသည့္ စစ္ပြဲ ျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ ဘုန္းတန္ခိုး႐ွင္ ကူဘလိုင္ခန္၏ ေရတပ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကူဘလိုင္ခန္၏ ေရတပ္ႀကီးသည္ မုန္တိုင္းမ်ားေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ဂ်ပန္တို႔၏ ဆုေတာင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း တပ္လန္၍ ဆုတ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ မည္သည့္ ႏိုင္ငံျခား စစ္တပ္မွ် ဂ်ပန္ေျမကို က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခိုက္ျခင္း မျပဳၾကေတာ့။ ဂ်ပန္စစ္တပ္သည္ ႏိုင္ငံျခားႏွင့္ တိုက္သည့္ စစ္ပြဲမ်ားတြင္ တိုက္တိုင္း ေအာင္ခဲ့သည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို မည္သူမွ် ႏိုင္ေအာင္မတိုက္ႏိုင္ဟုလည္း ဂ်ပန္လူမ်ိဳးမ်ား စြဲျမဲစြာ ယံုၾကည္ၾကသည္။ တ႐ုတ္ စစ္တပ္ကမူ ဆယ့္ကိုးရာစုႏွစ္ ဘိန္းစစ္ပြဲ ၿပီးသည္မွစ၍ ႐ံႈးၿပီးရင္း ႐ႈံးေနသည့္ စစ္တပ္ျဖစ္သည္။ အ႐ံႈးေပး စိတ္ဓာတ္ကို တိုက္ဖ်က္ရသည္မွာ အလြန္ခက္သည္။

ေခတ္သစ္ ဂ်ပန္ စစ္တပ္သည္ အႏွစ္ ၇၀ တိုင္ေအာင္ သက္တမ္းရင့္ေနၿပီ။ ၁၈၇၀ ခုႏွစ္ မတိုင္မီက ဆိုလွ်င္ ဂ်ပန္သည္ အာ႐ွတိုက္တြင္ ဘာမွ် ၾသဇာမ႐ွိ။ တ႐ုတ္မ်ားကသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀ လံုးလံုး အာ႐ွတိုက္၏ သမိုင္းကို ဦးေဆာင္လာခဲ့ၾကသည္။ စစ္ပြဲ တပြဲခ်င္းတြင္ သူတို႔ ႐ံႈးေကာင္း႐ႈံးမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေရ႐ွည္တြင္ သူတို႔ ႏိုင္ရမည္ဟု တ႐ုတ္တို႔ ယံုၾကည္ၾကသည္။

၁၈၉၃ ခုႏွစ္တြင္မူ ဂ်ပန္သည္ တ႐ုတ္ျပည္ကို ပထမဆံုး စစ္တိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုမတိုင္မီ တႏွစ္က ဂ်ပန္၏ စစ္စရိတ္သည္ ဂ်ပန္ ယန္းေငြ ၁၂ သန္းမွ်သာ ႐ွိသည္။ ယခုမူ ထိုအေရအတြက္သည္ ဂ်ပန္၏ တေန႔တြက္ စစ္စရိတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဂ်ပန္သည္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ၀ယ္သည့္ ႐ိုင္ဖယ္မ်ား၊ အေျမာက္မ်ားျဖင့္ အႏိုင္ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္အၾကာတြင္ လက္နက္အငယ္စားမ်ားကို ထုတ္လုပ္ လာႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔တိုင္ ဂ်ပန္ ေရေၾကာင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ စပ္႐ိုးက ႐ု႐ွား ဇာဘုရင္၏ တပ္မ်ားကို အႏိုင္ရခဲ့ျခင္းမွာ ႏိုင္ငံျခားမွာ ၀ယ္သည့္ လက္နက္မ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ပထမကမၻာစစ္ ျဖစ္လာသည့္အခါတြင္ ဂ်ပန္သည္ စစ္ပြဲႏွစ္ပြဲကို ႏိုင္ထားသျဖင့္ လက္နက္ ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္း အေတာ္အတန္ ျဖစ္ထြန္းေနၿပီ။ တ႐ုတ္ျပည္က ဆင္ေတာင္တြင္ ဂ်ာမန္တို႔ကို အႏိုင္ရလိုက္သည့္ အခါ၌ ဂ်ပန္သည္ အခ်ီႀကီး ပြသြားခဲ့ျပန္သည္။

ေမဂ်ီေခတ္ မတိုင္မီႏွင့္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ မပ်က္မီတုန္းက ဆိုလွ်င္ ဂ်ပန္တြင္ ဆာမူ႐ိုင္း သူရဲေကာင္းမ်ားသာ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ႐ွိခဲ့သည္။ ပေဒသရာဇ္စနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္သည့္အခါတြင္ စစ္တပ္သည္ အမ်ိဳးသား အေဆာက္အအံု တခုျဖစ္လာခဲ့ကာ ျပည္သူထဲမွ တပ္သားမ်ားကို စုေဆာင္းဖြဲ႔စည္း လာခဲ့သည္။ စစ္မႈ မထမ္း မေနရ သတ္မွတ္လာခဲ့သည္။ အ႐ြယ္ေရာက္သူတိုင္း စစ္ပညာ သင္ရသည္။ စစ္တပ္သည္ ပေဒသရာဇ္ အစဥ္အလာမ်ားကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းကာ ဆာမူ႐ိုင္း အစဥ္အလာကို ဆက္ခံသူအျဖစ္ ဂုဏ္ယူသည္။ သို႔ရာတြင္ စစ္ပစၥည္းမ်ားကိုမူ ႏိုင္ငံျခားမွ ၀ယ္ယူတင္သြင္းရသည္။ ဂ်ာမန္ စစ္အရာ႐ွိမ်ားကို တိုက်ိဳသို႔ ေခၚကာ စစ္ေသနဂၤဗ်ဴဟာ အတတ္ပညာမ်ား၊ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္နည္းမ်ားကို သင္ၾကားေစသည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ပရပ္႐ွင္း စစ္၀ါဒသည္ ဂ်ပန္ စစ္အရာ႐ွိမ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္ စစ္ေက်ာင္းသံုး စာအုပ္မ်ား၏ ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ နာဇီတို႔၏ ေနာက္ဆံုးေပၚ စစ္အတတ္ပညာမ်ားကိုလည္း အတုယူသည္။

သို႔ရာတြင္ ေ႐ွးေခတ္ ပရပ္႐ွား စစ္တပ္ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ ဟစ္တလာ၏ စစ္တပ္ႏွင့္ လည္းေကာင္း မတူသည့္ အခ်က္တခ်က္ေတာ့ ႐ွိသည္။ ယင္းမွာ ဂ်ပန္စစ္တပ္က သီးျခား အာဏာ ႐ွိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ ၾကည္းတပ္ႏွင့္ ေရတပ္ကို ဂ်ီ႐ႈ ႏွင့္ ဆတ္ဆူဆတ္ဆူမာ ဆာမူ႐ိုင္း စစ္သူရဲေကာင္းမ်ား၏ အစဥ္အလာအရ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂ်ပန္စစ္တပ္သည္ ဂ်ပန္ဧကရာဇ္၏ အမိန္႔မွအပ အျခား မည္သည့္ အမိန္႔ကိုမွ် နာခံစရာမလို။ လက္ေတြ႔တြင္ ဂ်ပန္ၾကည္းတပ္ႏွင့္ ေရတပ္သည္ ကိုယ့္အာဏာႏွင့္ကိုယ္ သီးျခား ရပ္တည္ေနၾကသည္။ ဂ်ပန္ ၾကည္းတပ္ႏွင့္ ေရတပ္သည္ ၂၃ ႏွစ္အတြင္း စစ္ပြဲ သံုးပြဲကို ဆက္တိုက္ ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူတို႔ ေက်းဇူးျဖင့္ ေခတ္သစ္ဂ်ပန္သည္ အရင္းအႏီွး စုေဆာင္းမိလာခဲ့သည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံႀကီး တႏိုင္ငံအျဖစ္ ရင္ေကာ့လာႏိုင္ခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္ ဆာမူ႐ိုင္း စစ္သူရဲေကာင္း၏ အာဏာသည္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား ကိုယ္စားျပဳသည့္ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ပဋိပကၡ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

၁၉၂၂ ခုတြင္ ကိုးႏိုင္ငံ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုၿပီးသည့္အခါ၌ စစ္တပ္ႏွင့္ လႊတ္ေတာ္၏ ပဋိပကၡသည္ ပို၍ ျပင္းထန္လာခဲ့သည္။ ျပည္သူ၏ ကန္႔ကြက္မႈေၾကာင့္ စစ္စရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ် ပစ္ခဲ့ရသည္။ စစ္တပ္ကို လူေလွ်ာ့ ပစ္ခဲ့သည္။ စစ္တပ္ကို တပ္သား ၂၅၀,၀၀၀ အထိ ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့သည္။

ဂ်ပန္ ျပည္သူမ်ားက ျပဳျပင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ရန္ ေတာင္းဆိုလာသည္ႏွင့္ အတူ၊ စစ္၀ါဒဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈမ်ား၊ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ စစ္တပ္သည္ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္သည္ ဆိုေသာ ဆာမူ႐ိုင္းသူရဲေကာင္း၀ါဒကို ဆန္႔က်င္ကာ စစ္တပ္သည္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒအရ ဖြဲ႔စည္းသည့္ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေအာက္တြင္ ႐ွိရမည္ဟု လူထုက ေတာင္းဆိုလာသည္။ ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ လန္ဒန္ႏွင့္ ေရေၾကာင္းစာခ်ုဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ရာတြင္ အရပ္သား သံတမန္တဦးက အစိုးရကိုယ္စား လက္မွတ္ထိုးခဲ့သည္။ ဆာမူ႐ိုင္း ထံုးစံအရဆိုလွ်င္ ဂ်ပန္ဧကရာဇ္ကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္သူမွာ စစ္တပ္သာ ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ ဂ်ပန္ ၾကည္းတပ္ႏွင့္ ေရတပ္ အာဏာပိုင္တို႔ အႀကီးအက်ယ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ပန္ျပည္တြင္ ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားလာမည့္ အလားအလာမ်ားသည္ ေကာင္းျမဲေကာင္းေနသည္။

သို႔ရာတြင္ ထိုအလားအလာမ်ားသည္ ဘာမွ် မၾကာလိုက္ပါ။ ၁၉၃၁ ခုႏွစ္တြင္ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့သည္။ စီပြါးေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ၾကည္းတပ္ႏွင့္ ေရတပ္တို႔၏ မေက်နပ္ခ်က္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ထိုႏွစ္တြင္ 'မုကဒင္ အေရးအခင္း' ဆိုသည့္ ကိစၥတခု ေပၚလာခဲ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္မွာ ဤသို႔ ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္စစ္တပ္မွ အယူသီးလူငယ္ အရာ႐ွိမ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အခ်ိဳ႔၏ ေထာက္ခံမႈျဖင့္ မန္ခ်ဴးရီးယားကို ၀င္တိုက္ၾကသည္။ ဂ်ပန္ျပည္တြင္ စစ္တပ္ အုပ္စိုးမႈ ျပန္လည္ထူေထာင္ရန္ႏွင့္ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒကို ဟန္႔တားရန္ျဖစ္သည္။ မန္ခ်ဴးရီးယားတြင္ ေသြးတစက္မွ် မက်ဘဲ အႏိုင္ရလိုက္ သျဖင့္ စစ္တပ္၏ ဂုဏ္သိကၡာသည္ တက္သြားသည္။ လစ္ဘရယ္မ်ား၏ အယူအဆကို အသာစီး ရသြားသည္။ စစ္တပ္သည္ ဧကရာဇ္ဘုရင္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ အထြတ္အထိပ္ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္သည္ဟု စစ္တပ္ထဲတြင္ ယူဆလာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ တကယ္၌ စစ္တပ္ထဲတြင္ အစုကေလးေတြ၊ ဂိုဏ္းကေလးေတြ ျပည့္ေနသည္။ အစုတိုင္း၊ ဂိုဏ္းတိုင္းတြင္ ကိုယ္ပိုင္ ႏိုင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္မ်ား၊ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြါးေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ား၊ ကိုယ္ပိုင္ စစ္ေရး ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ႐ွိေနၾကသည္။ ယင္းတို႔သည္ ျပင္ဘက္႐ွိ လူမႈေရး အစုမ်ား၊ ဘ႑ာရင္း႐ွင္ အစုမ်ားႏွင့္လည္း အသီးအသီး အဆက္အသြယ္ ႐ွိေနၾကသည္။ တခါတရံတြင္ ထိုအစုခ်င္း ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ားသည္ ပုန္ကန္မႈအထိ ေပါက္ကြဲ လာတတ္ၾကသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ၁၉၃၆ ခု ေဖေဖာ္၀ါရီလ တပ္တြင္းပုန္ကန္မႈကို ၾကည့္လွ်င္ သိႏိုင္သည္။ ၾကည္းတပ္ ဗိုလ္သင္တန္းဆင္း လူငယ္အရာ႐ွိ သံုးဦးက ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔၀င္ သံုးဦးကို သတ္ကာ အစိုးရအဖြဲ႔ကို ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းေစခဲ့သည့္ ကိစၥျဖစ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္မူ တစုႏွင့္တစု အေပးအယူလုပ္ျခင္း၊ ေ၀စုခြဲျခင္း၊ ရာထူး အေျပာင္းအလဲ လုပ္ျခင္းျဖင့္ သူတို႔ ျပႆနာမ်ားကို က်ိတ္၍ ေျဖ႐ွင္းတတ္ၾကသည္။ စစ္၀န္ႀကီးသည္ လက္႐ွိ အမႈထမ္းေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တဦး ျဖစ္ရသျဖင့္ ေျခပုန္းခုတ္မႈမ်ားသည္ အထက္ပိုင္းမွ လာေလ့႐ွိကာ စစ္တပ္တခုလံုးသို႔ ကူးစက္သြားတတ္သည္။ စစ္ပြဲ တခါမွ် မ႐ႈံးဖူးသည့္လူမ်ိဳး ျဖစ္သည့္အတြက္ စစ္ႏွင့္ စီပြါးေရးတိုးတက္မႈသည္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးမ်ား၏ အျမင္တြင္ ညီမွ်ျခင္း ခ်ရေသာ ကိန္းမ်ား ျဖစ္ေနသည္။

ဥပမာအားျဖင့္ မန္ခ်ဴးရီးယားမွာ ဆိုလွ်င္ စစ္တပ္သည္ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္း အားလံုးကို ႀကိဳးကိုင္ထားသည္။ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားစြာႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းမ်ားစြာကို ဦးေဆာင္ေနသည္။ ထို လုပ္ငန္မ်ားတြင္ တာ၀န္က်သည့္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားသည္ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း သူေဌးေတြ ျဖစ္လာသည္။ စစ္တပ္ စီးပြါးေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရသည့္ ေထာက္လွမ္းေရးဌာနႏွင့္ အထူးဌာနခြဲတြင္ အမႈထမ္းသူတဦးအဖို႔ ေနာင္တြင္ စီးပြါးေရးအတြက္ ဘာမွ် ပူစရာ မလိုေတာ့။ ဂ်ပန္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တဦး၏ လစာသည္ တႏွစ္လွ်င္ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ ပင္ မ႐ွိေသာ္လည္း ေထာက္လွမ္းေရးဌာနႏွင့္ အထူးဌာနခြဲတြင္ အမႈထမ္းၿပီး ပင္စင္ယူသူမ်ားသည္ အနည္းဆံုး ဂဏန္းငါးလံုးေလာက္ ခ်မ္းသာၾကသူေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။

နာမည္ေက်ာ္ ကြမ္ေတာင္ တပ္မေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား ျဖစ္သည့္ မူမီဇူ၊ ကိုအီဆို၊ အိုကာမူရာ စသူတို႔ကို မန္ခ်ဴးရီးယား တိုက္ပြဲစဥ္အတြင္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုး ေတြ႔ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က သူတို႔ အားလံုးသည္ ဆင္းရဲၾကသည္။ ႐ိုးသားၾကသည္။ အမ်ိဳးသားေရးကို ဦးစားေပးၾကသည္။ ယခု ထိုဗိုလ္ခ်ဳပ္အားလံုးသည္ စီးပြါးေရး လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ကာ သူေဌးႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္အနည္းငယ္ခန္႔က တာ၀န္ သိသိျဖင့္ ဖေနာင့္႐ိုက္ အေလးျပဳတတ္သည့္ ဂ်ပန္လူငယ္ စစ္ဗိုလ္မ်ားသည္ ဘ႑ာေရး ကၽြမ္းက်င္သူ၊ စီးပြါးေရး ကၽြမ္းက်င္သူ၊ သတၱဳတူးေဖာ္ေရး ကၽြမ္းက်င္သူ၊ ႏိုင္ငံေရး ကၽြမ္းက်င္သူ၊ တ႐ုတ္ျပည္ေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ယခင္က သူတို႔ထံ အႀကံဥာဏ္ေတာင္းမည့္သူဆို၍ မည္သူမွ် မ႐ွိ။ ယခုမူ ဘဏ္တိုက္မ်ား၊ စက္မႈလုပ္ငန္းႀကီးမ်ား၊ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားက သူတို႔ကို ဒါ႐ိုက္တာႀကီးေတြ ခန္႔ထားၾက သည္။ ဒါ႐ိုက္တာ အဖြဲ႔တြင္ သူတို႔နာမည္ မပါသည့္ကုမၸဏီသည္ ႐ွားလိမ့္မည္ ထင္သည္။

မန္ခ်ဴးရီးယားကို သိမ္းၿပီးေနာက္တြင္ စစ္တပ္ေအာက္ေျခ မေက်နပ္ေသာအပိုင္းမွ စစ္တပ္ထဲတြင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား လုပ္ရန္ ေတာင္းဆိုလာခဲ့သည္။ ဤတြင္ စစ္တပ္ အာဏာပိုင္တို႔က ထိုမေက်နပ္ခ်က္ကို ထြက္ေပါက္ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ယင္းမွာ ကြန္မင္တန္ ဆန္႔က်င္ေရး စာခ်ုပ္ျဖစ္သည္။ (ကြန္ျမဴနစ္ အင္တာေန႐ွင္ နယ္ကို ဆန္႔က်င္ရန္အတြက္ ဂ်ပန္၊ ဂ်ာမဏီႏွင့္ အီတလီတို႔ ခ်ဳပ္ဆိုသည့္ စာခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။) "စစ္တပ္ထဲတြင္ အႏၱရာယ္ႀကီးသည့္ အေတြးအေခၚ ႐ွိေနၿပီ။ ထိုအေတြးအေခၚမ်ားကို တိုက္ဖ်က္ရမည္" ဟု ေလသံ လႊင့္ေပး လိုက္သည္။ စီးပြါးေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ အႏုပညာ၊ သိပၸံပညာ၊ အဘိဓမၼာ၊ အိမ္ေထာင္ေရး စသည့္ ကိစၥမ်ားအထိ မည္သို႔ မည္ပံု ၾကည့္ျမင္ရမည္ စသျဖင့္ စစ္တပ္က စာ႐ြက္စတမ္းေတြ ထုတ္၍ ႏိုင္ငံႏွင့္အ၀န္း ျဖန္႔ခ်ိလာခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဖက္ဆစ္၀ါဒဘက္သို႔ ယိမ္းလာခဲ့သည္။

စစ္သားတိုင္း ဖတ္ရသည့္ တပ္တြင္းစာေပမ်ားက အက်င့္ပ်က္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၊ အရင္း႐ွင္စနစ္၊ ပါလီမန္စနစ္၊ နယ္ခ်ဲ႔စနစ္၊ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒကို တိုက္ခိုက္လာသည္။ ဂ်ဴးဆန္႔က်င္ေရး ၀ါဒျဖန္႔လာသည္။ စစ္တပ္ဆို႐ွယ္လစ္၀ါဒ၊ ႏိုင္ငံေတာ္၀ါဒ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ဆို႐ွယ္လစ္၀ါဒ ဟူေသာ အမည္မ်ားျဖင့္ စစ္အာဏာ႐ွင္ စနစ္ကို ထူေထာင္လာသည္။ တလလွ်င္ ယန္းဒဂၤါး သံုးျပားသာရေသာ တပ္သားသစ္မ်ား သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံေရးကို ဘာမွ်မသိဘဲ မခံခ်င္စိတ္႐ွိေသာ လယ္သမား လူတန္းစားက လာသည့္ စစ္သားမ်ားက သေဘာက်သည္။ အာ႐ွတိုက္ သာတူညီမွ် ေကာင္းစားေရးအတြက္ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္သြားၾကသည္။

ဂ်ပန္တို႔သည္ နန္ကင္းတြင္ လူမ်ားကို အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ သတ္ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ နန္ကင္းလူသတ္ပြဲဟု ကမၻာေက်ာ္ခဲ့သည္။ နန္ကင္း႐ွိ ႏိုင္ငံတကာကယ္ဆယ္ေရး ေကာ္မတီ ဥကၠဌ ဂ်ာမနီအမ်ိဳးသား မစၥတာ ဂၽြန္ရာဘီက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပသည့္အတိုင္း ဆိုလွ်င္ ဂ်ပန္တို႔သည္ နန္ကင္းတြင္ လူ ၄၂,၀၀၀ ကို သတ္ပစ္ ခဲ့သည္။ ႐ွန္ဟဲႏွင့္ နန္ကင္းၾကားက ၿမိဳ႔မ်ားတြင္ အရပ္သားေပါင္း ၃၀၀,၀၀၀ ခန္႔ကို သတ္ခဲ့ၾကသည္။ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ ႏွင့္ ၇၀ ၾကား အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို အဓမၼက်င့္ခဲ့ၾကသည္။ နန္ကင္းတြင္ ဂ်ပန္စစ္သား ၅၀,၀၀၀ တို႔က တလလံုးလံုး လုယက္မႈ၊ လူသတ္မႈ၊ မုဒိမ္းမႈတို႔ကို က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကသည္။

တညေန ႐ွန္ေတာင္တြင္ ဂ်ပန္ သတင္းစာဆရာ တေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔သည္။ သူ႔ လံုျခံဳေရးအတြက္ သူ႔အမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ေဖာ္ျခင္း မျပဳလို။

ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ပန္တို႔၏ ရက္စက္မႈ သတင္းမ်ားအေၾကာင္းကို ေမးသည့္အခါတြင္ သူက "ဟုတ္တယ္၊ အမွန္ေတြခ်ည္းပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ဒိထက္ေတာင္ ပိုဆိုးေသးတယ္" ဟု သူက ၀န္ခံသည္။ သူ႔မ်က္လံုးတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနသည္။ မ်ားစြာ စိတ္ထိခိုက္ေနပံု ရသည္။ ဤအခ်ိန္အထိ အသက္႐ွင္ေနျခင္းမွာ သူ႔ပါးစပ္ကို လံုေအာင္ ပိတ္ထားႏိုင္ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။"

အဂၢါစႏိုး ေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ဂ်ပန္သတင္းစာဆရာသည္ မ်က္ရည္၀ဲသလို ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အဆက္ဆက္သည္လည္း မ်က္ရည္၀ဲေနၾကမည္ေလာ မေျပတတ္ပါ။

ရည္ညႊန္း။ Scorched Earth by Edgar Snow
[ႏြယ္နီမဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၄ ေမ]

[ႏြယ္နီမဂၢဇင္းတြင္ 'အုတ္လွငယ္' ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ဆရာျမသန္းတင့္ ေရးခဲ့တဲ့ ကမၻာ့သမိုင္းအျမင္ ေဆာင္းပါးမ်ားကို စုစည္းတင္ျပသည့္ 'သမိုင္းေၾကးမံု' စာအုပ္မွ ကူးယူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။]