ေက်းလက္ေတာရြာက ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈမ်ားကို ခံစားေနရသူ

ေက်းလက္ေတာရြာက ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈမ်ားကို

ခံစားေနရသူ

ေရးသားသူ - ေမာ္တခဲ ေသာၾကာေန႔, 16 ဇူလိုင္လ 2010 12:14

ေနတတ္ရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ခ်စ္စရာ့ ကရင္နီေျမေလးကို ရႈေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ခံစားႏုိင္ပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခတ္နဲ႔အညီ ေနာက္က်က်န္ေနခဲ့ပါေစ သဘာ၀တရား အလွအပက သူ႔အလွေလးနဲ႔တူ ရွိေနေသးတာေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေနပါေစ သူတို႔ေတြနဲ႔ တစ္သားတည္း ေနထိုင္ တတ္လာတဲ့အခါ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

စိတ္ညစ္စရာမရွိပဲ ရွိတာေလးနဲ႔စား ရွိတာေလးနဲ႔၀တ္ ဘာအပူအပင္မွ မရွိပါဘူး။

ေရရွားပါးတဲ့အျပင္ တစ္မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေရထြက္ေပါက္ကို ေတာင္တက္ၿပီးေျခလွ်င္ေရသြားခပ္ယူရပါတယ္။ ေတာင္တက္လမ္းေလွ်ာက္ ေနၾကရလို႔လည္း ေလ့က်င့္ခန္း တစ္မ်ိဳးပါပဲ။

၀ါးလုံးေတြနဲ႔ ေရထမ္းၿပီးတက္လာတဲ့ ညီငယ္ညီမေလးေတြမွာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေရခပ္တဲ့ အက်င့္သားရေနလို႔ မေမာမပန္းတမ္း ေလွ်ာက္လာလိုက္ၾက တာ က်မမွာ ေမာပန္းတယ္လို႔လည္း မထင္ရပါဘူး။

ေရးသြားခ်ိဳး အျပန္ဆိုရင္ေတာ့ အဟာရဓာတ္ အျပည့္ရွိတဲ့ ေတာင္ယာစပါးကို ေထာင္းၿပီး ခ်က္ေပးထားေလ့ရွိတဲ့ အေဒၚႀကီးက ညကရြာသားေတြ ေတာလိုက္လို႔ ရတဲ့ ဂ်ီသားနဲ႔ ထမင္းေခၚစားေလ့ရွိတယ္။

ထမင္းကို အေတာက္လိုက္မ်ိဳခ်ၿပီး အားရွိပါးရွိစားရမ်ိဳရလို႔လည္း အစာအ္ိမ္မွာ မာေတာက္ေနတဲ့ ေတာင္ယာထမင္းကို ခံႏုိင္ရည္ရွိရွိနဲ႔ အဟာရကိုစုပ္ယူေနလို႔ က်န္းမာ၀ၿဖိဳးလို႔ပါပဲ။

အိမ္သာလည္း မရွိေသးတဲ့ရြာပါ။ ရြာေလးကလည္း ေတာေတာင္ေတြ ထူထပ္တဲ့ ေနရာေလးဆိုေတာ့ ေတာထိုင္ၾကတာေပါ့။ စစခ်င္း ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ အိမ္ကလြဲရင္ အိမ္သာမရွိဘူး။ အခုေတာ့ အိမ္တိုင္းလို္လို အိမ္သာေဆာက္လာၾကပါၿပီ။

အိမ္သာေဆာက္ဖို႔ သူတို႔မွာ ၀ါး၊ သက္ကယ္ အရင္းအျမစ္ေတြ ေပါပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြမွာလည္း ေျခ၊ လက္၊ မ်က္ႏွာမွာ ညစ္ေထးေနတဲ့ေခ်းေတြကို အၾကည့္နဲ႔ခြာခ်ၿပီး ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သနားစရာေကာင္းၿပီး အရမ္းကို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အျပစ္မဲ့ကေလးေလးကို ရင္ထဲႏွလုံးသားထဲ အေသြးထဲ အသားထဲထိ ဂရုဏာသက္မိစြာ ေတြ႔ရပါတယ္။

က်န္းမာေရး အသိပညာ နည္းပါးတယ္ဆိုေပမဲ့လို႔ က်မတို႔ရဲ႕ ေက်းလက္ေတာင္သူ လယ္သမားေတြမွာ ေန႔တဓူ၀ က်န္းမားေရးနဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား မႈေတြ ရွိတယ္။ စိမ္းစိုသာယာေနတဲ့ ေတာအုပ္ေလးေတြ ရွွိတဲ့ၾကားထဲမွာ ေနရလို႔လည္း ေလေကာင္းေလသန္႔ေတြ ရႈရိႈက္ရတယ္။

ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးေတြလည္းရွိတယ္။ သဘာ၀ေဆးျမစ္ေတြန႔ဲ သဘာ၀တရားကေပးလုိက္တဲ့ ကိုယ္ခံစြမ္းအားေတြ ဟာလည္း ျပည့္၀ေနၾကလို႔ ၿမိဳ႕ေနလူသားေတြထက္ေတာင္ အသက္ရွည္ပါေသးတယ္။

အသည္းအသန္ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြဆိုရင္ေတာ့ ေဆးအခ်ိန္မွီမကုႏုိင္ရင္ အသက္ဆံုးရႈံးၾကတာေပါ့။ ေနတတ္ရင္ က်န္းမာေရးလည္း ညီညြတ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြ ဟာလည္း ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿမိဳ႕ထဲက ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္မ်ားေတြလို သြက္သြက္လက္လက္ စကားေျပာတာ ေဆြးေႏြးတာမေျပာတတ္၊ မဆိုတတ္ေပမဲ့လို႔။ ရိုးသားၾကတယ္။

မိရိုးဖလာယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ရိုးရာေတြကိုလည္း စဥ္ဆက္မျပတ္ ထိန္းသိမ္းေဆာင္ရြက္တယ္။ သဘာ၀ကေပးတဲ့ လူဦးေရ တိုးတက္ဖို႔လည္း ျမန္ျမန္ေဆာင္ရြက္ ႏုိင္ၾကပါတယ္။ ရြာကအိမ္ေျခနည္းတယ္။ တျခားရြာနဲ႔လည္း သိပ္ၿပီးကူးလူး ဆက္သြယ္ၾကတာမရွိဘူး။

ၿမိဳ႕ေပၚလည္း ၀ယ္စရာရွိမွ ၁၇ မိုင္ ေတာင္တက္လမ္းခရီးကို ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္ ေစ်းသြားၾကပါတယ္။

ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ အတူအကြလုပ္ေဆာင္ဖို႔ကို တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္မွ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ရတာလည္း မလြယ္တဲ့ဒုကၡပါပဲ။ ရင္းႏွီးမႈကို အရင္ဦးဆုံး တည္ေဆာက္ရတဲ့့ နည္းလမ္းန႔ဲပဲ တျဖည့္ျဖည္းနဲ႔ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လာေအာင္ ဦးေဆာင္ရပါတယ္။

ေက်းရြာလူထုေတြရဲ႕ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ထုံးတမ္းစဥ္လာပြဲေတာ္ကို သူတို႔နဲ႔အတူ လိိုက္လုပ္ျဖစ္တယ္။ အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ ေလးစားတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ တစ္သားတည္းေနထိုင္တယ္။ အဲဒီနည္းလမ္းနဲ႔ပဲ ပိုမိုၿပီးေတာ့ ရင္းႏွီးမႈကို ရရွိေစခဲ့ပါတယ္။

ေရရွည္မွာ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔က က်မတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါဘူး။ ေဒသခံေက်းရြာလူထုနဲ႔ ပူးေပါင္းပါ၀င္ ႏုိင္မွသာလွ်င္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးရဲ့ရလဒ္အသီးအပြင့္ကို ခူးဆြတ္ႏိုင္မွာပါ။

လွပတဲ့သဘာ၀ ေတာင္တန္းႀကီးကလည္း ပတ္ပတ္လည္မွာ ကာရံထားတယ္။ အသိပညာကိုေတာ့ ေတာင္တန္းႀကီးက ကာရံထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အေျခအေနတစ္ခုအရ အသိပညာေတြကို ကာရံထားျခင္း ခံေနရတာပါ။

ခ်စ္စရာအျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ ရႈ႕ေမွ်ာ္ေငးေမာၾကည့္ဖို႔ ေတာင္တန္းေတြရွိတဲ့ ေက်းရြာကို အလည္လာခဲ့ဖို႔ ေက်းဇူးရွင္မိဘ၊ ဆရာသမားမ်ားႏွင့္ ခင္မင္ရေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းမ်ားအားလုံးကို ဖိတ္ေခၚပါတယ္။
http://www.ktimes.org/news မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။

မင္းစိုးစံ
အေဝးေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး