ပန္းေတြအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ မသာယာတတ္ဘူး။ မသာယာမိဘူး။ တခ်ဳိ႕ပန္းမ်ားဆို မုန္းေတာင္မုန္းေသးတယ္။ ပိေတာက္ပန္းလိုဟာမ်ဳိး၊ တစ္ႏွစ္မွာတစ္ရက္ေလာက္ပဲ ပြင့္တယ္။ လူေတြက တစ္ႏွစ္လံုး ရြက္စိမ္းတေ၀ေ၀နဲ႔ေနတဲ့ ပိေတာက္အပင္ႀကီးေတြကို အသိအမွတ္မျပဳၾကဘူး။ တစ္ရက္ေလာက္ပြင့္တဲ့ ပန္းေတြကိုပဲ အသိအမွတ္ျပဳတတ္ၾကတယ္။ အပင္ေတြ၊ အရြက္ေတြက ဘယ္ေလာက္ ရင္နာလိုက္ၾကမလဲ။ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း မခံရတာလည္း ရင္နာစရာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီၾကားထဲ ပိေတာက္ပန္းအနံ႔က ညွီစို႔စို႔ စိမ္းေရႊေရႊရယ္။ ရင္ခြဲတုိက္ထဲမွာ နံတဲ့အနံ႔မ်ဳိး နံတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူကေျပာေလ့ရွိတယ္။ နင့္မွာ ပန္းမုန္းတီးတဲ့ေရာဂါ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္တဲ့။ မုန္းတီးတာဟာ ေရာဂါဆိုရင္ ငါ့ကိုယ္ထဲမွာ ေရာဂါေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ သူက ခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုေကာ နင္က မုန္းတီးစရာတစ္ခုလို႔ ျမင္သလားလို႔ ေမးတုန္းက ခ်စ္တာဟာ မုန္းစရာဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ငါမေျပာတတ္ဘူး။ အခ်စ္ခံရမွာေတာ့ ငါမမုန္းမိဘူး။ ဒါေပမဲ့ `ခ်စ္တယ္´ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ငါမႀကိဳက္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ စကားလံုးထဲမွာ တည္ေနတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖခဲ့တယ္။ သူက ရယ္ရင္း နင့္အတြက္ တရားေသေလာကႀကီးတစ္ခု နင့္ဘာသာ တည္ေဆာက္ထားတယ္ မဟုတ္လားလို႔ သူက ေမးသလိုေျပာတယ္။ ပညာရွိေတြေျပာတဲ့ Rhetorical Question ဆိုတာမ်ဳိး။ အေျဖသိခ်င္လို႔ ေမးတဲ့အေမးမဟုတ္ဘူး။
ဆရာ ျမင့္သန္းရဲ့ ဝတၳဳတိုေတြထဲက တပုဒ္ပါ။
Wednesday, September 15, 2010
ပန္း
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment