လ,ငပုတ္ဖမ္းတဲ့ည

လ,ငပုတ္ဖမ္းတဲ့ည

က်မ, ဟာ
အာဂ, မိန္းမ, လို႔
တရြာလုံးက ေျပာၾကတယ္။

ဘာဆိုဘာမွ
မေၾကာက္တတ္လို႔
ညေရး ညတာ
ေန႔ေရးေန႔တာ
လုပ္စရာရွိတာ
ေဝးတာနီးတာ
မိုးပဲရြာရြာ
ေရပဲႀကီးႀကီး
ဘယ္ခရီးမဆို
တရြာလုံးက
က်မ,ကိုအားကိုးၾကတယ္။

စစ္အစိုးရ,တပ္နဲ႔ရင္ဆိုင္ရ,မလား?
ေတာ္လွန္ေရးတပ္နဲ႔ေတြ႔ရ,မလား?
မမွန္တာမလုပ္တဲ့က်မ,
ဘာဆိုဘာမွမေၾကာက္ဘူး။

အခုေတာ့
က်မ,ေၾကာက္တတ္လာတယ္။

ေၾကာက္တာမွ
ညေရာက္ၿပီဆိုရင္
သူ႔အလိုလိုေနရင္းနဲ႔ကို
ေၾကာက္ၿပီးရင္းေၾကာက္ေနတာ။

ညေရာက္တိုင္း
ေၾကာက္တတ္ေနတဲ့က်မ,
စစ္အစိုးရ,တပ္ရဲ့
အထမ္းသမ,ဘဝ
ျဖစ္ခဲ့ရ, လို႔ေပါ့။

သူတို႔ရဲ့ယုတ္မာပုံ
တေထာင့္တညပုံျပင္လို
ေျပာလို႔ကုန္မယ္မထင္။

ပုံျပင္မဟုတ္တဲ့
လ,ငပုတ္ဖမ္းတဲ့ည
ေန႔မွာအထုပ္ထမ္းခဲ့ရ,လို႔
နားရ,မယ္မွမၾကံေသး
လူမဆန္တဲ့စစ္ေခြးတသိုက္
အမဲလိုက္သလို
က်မ,ကို အႏိုင္က်င့္ၾကတယ္။

လ,ငပုတ္ဖမ္းတာ
မၾကာေပမယ့္
စစ္အစိုးရရဲ့တပ္သားေတြက
ပ်ားလဘို႔ေတြ႔ထားတဲ့ဝက္ဝံပမာ
အာသာငမ္းငမ္းနဲ႔
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအၾကည့္ခံရတဲ့
က်မ,ရဲ့အျဖစ္ကိုေတြးရင္း
ေသြးပ်က္ရ,တဲ့ညတာေတြ
ရွည္ၾကာလိုက္ပါဘိ။

ေဟာ........။
ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔
ေနမင္းႀကီးရဲ့ေရာင္ျခည္ဟာ
နီရာကေနဝါတာတာျဖစ္လာၿပီး
မၾကာမတင္မွာ
ပင္လယ္ျပာၾကားကြယ္ေပ်ာက္
ညေရာက္လာေတာ့မွာမို႔
က်မ,ေလ.........။

မင္းစိုးစံ
အေဝးေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး