ကာယံမခိုင္ေသာကဗ်ာ

Photo by www.googleimages.com

ကာယံမခိုင္ေသာကဗ်ာ

(မင္းစိုးစံ)

ဆည္းဆာကခပ္ရင့္ရင့္
မိုးပြင့္ကခပ္သည္းသည္း
လွ်ပ္စီးက,တဝင္းဝင္း
ေလျပင္းကခပ္ထန္ထန္
မဟန္ႏိုင္တဲ့သစ္ပင္
ေရအလ်ဥ္ထဲထိုးက်
အျမစ္ကစ အကုန္ပါ
ကမ္းပါးပါ က်ၿပိဳ ။ ။

သစ္ပင္ကကမ္းပါးကိုခ်စ္သလို
ကမ္းပါးကလည္းျမစ္ကိုခ်စ္ရွာတယ္။ ။

သစ္ပင္ရဲ့သံေယာဇဥ္ပိုပုံက
ကမ္းပါးမၿပိဳက်ေစခ်င္သလို
ျမစ္တစင္းလွေနတာကို
ကမ္းပါးကျမင္လိုရွာတယ္။ ။

ျမစ္ျပင္ရဲ့သဘာဝ
ခမ်ာမွာမာယာမပိုေလာက္ေပမယ့္
ေကြ႔ေကာက္မွလွတာဆိုေတာ့
ကမ္းပါးကိုခ်စ္ေပမယ့္
မၿဖိဳမျဖစ္
သစ္ပင္ကိုပါတိုက္စားပစ္ရ,ရွာတယ္။ ။

ျမစ္ျပင္နဲ႔ကမ္းပါး
သစ္ပင္တို႔ရဲ့ၾကား
အလွတရားကိုခံစားေနတဲ့
ပန္းခ်ီဆရာရဲ့ရင္ထဲမွာ
သဘာဝတရားေတြစစ္ျဖစ္ေနတာ
သိမွသိပါေလစ။ ။

စာလုံးေတြေရးတဲ့ငါကေတာ့
သဘာဝတရားကိုလည္းမတားႏိုင္
ပန္းခ်ီသမားလိုလည္းမခံစားႏိုင္
ကေလာင္ကိုင္ရင္းငိုင္ေနရင္း
ကာယံေတြယိုင္နဲ႔ေနၿပီ။ ။

မင္းစိုးစံ
အေဝးေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး