ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း၏ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြသို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြသို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း
February 6, 2011

ကိုလြဏ္းေဆြရဲ႕ဘေလာ့ဂ္မွာပါတဲ့ အက္စစ္ရဲ႕ လက္ေပးသတ္တဲ့ အပုပ္ခ်စာကို တင္ေပးႏိုင္တဲ့ ကိုလြဏ္းေဆြ ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေတာ္စိတ္ မသက္မသာခံစားမိလို႔ ဒီစာကို ေရးလိုက္ပါတယ္။ ကိုလြဏ္း ေဆြရဲ႕ ဒီမိုကေရစီသမားေတြ ဆင္ျခင္ႏိုင္ရန္အတြက္ တင္ဆက္ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ အာေဘာ္လို႔ အမွာစ ကားနဲ႔ တင္ဆက္ထားေပမယ့္ စာပါအေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ ဒီစာကို ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ဆက္ႏိုင္ တဲ့ ကိုလြဏ္းေဆြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ရပ္တည္ခ်က္ကို ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္စိတ္ေပၚမိတာ အမွန္ပါပဲ။

အက္စစ္ဆိုတဲ့ အေမွာင္ထဲက ေဟာင္သံတခုအတြက္ေတာ့ တုံ႔ျပန္စရာ မရွိပါဘူး။ ဒီလို ဒီမိုကေရစီလိုလားသ လိုလိုေျပာၿပီး အလင္းေၾကာက္တဲ့ အေမွာင္ထဲက ေဟာင္သံတခုအတြက္ အညံ့ဆုံး ေက်ာက္ခဲတလုံးနဲ႔ေတာင္ မထိ္ုက္တန္ပါဘူး။ အဲဒီေက်ာက္ခဲကမွ လမ္းခင္းဖို႔ အသုံးဝင္ႏုိင္ပါေသးတယ္။

ကိုလြဏ္းေဆြရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ဟာ ဒီမိုကေရစီခ်န္ပီယံလို႔ အမည္ခံေနၾကတဲ့ လင္းႏို႔လိုလို ႂကြက္လိုလို ေရဒီယိုနဲ႔ အြန္လိုင္းသတင္းဌာနဆိုတာေတြၾကားမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပက ဗမာလူထုအတြက္ သတင္းအခ်က္အလက္နဲ႔ အသိပညာေတြကို အေကာင္းဆုံး တင္ဆက္ေပးေနတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒီတခါေတာ့ သမီး ဟိုစစ္တပ္ႀကီးနဲ႔ တခါတည္းမွားတာပါ ဆိုသလို ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ကိုလြဏ္းေဆြအေနနဲ႔ ဒီအပုပ္ခ်စာ တင္ ျခင္းအားျဖင့္ ဗမာျပည္ ဒိမိုကေရစီထူေထာင္ေရးမွာ ဘယ္လို အက်ဳိးရလဒ္ေတြ ရႏိုင္ေလမလဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္နဲ႔ တင္ေလသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။

က်ေနာ္သာ သန္းေ႐ႊဆိုရင္ေတာ့ ကိုလြဏ္းေဆြကို ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္ေတြ ခ်ီးျမႇင့္မိမွာ အမွန္ပါ။ အက္စစ္ ဆိုတဲ့ အေမွာင္ထဲက သူရဲေဘာေၾကာင္ ငတိအတြက္ေတာ့ အတို္င္းထက္အလြန္ေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီစာကို ေကာ္ပီသန္းခ်ီ႐ိုက္ၿပီး ဗမာအႏွံ႔ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ ၾကဲခ်လိုက္ဦးမယ္။

လူမႈအေဆာက္အဦတခုကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ လႈပ္ရွားေဆာင္႐ြက္မႈတိုင္းမွာ လူထုကိုယ္တိုင္ မျဖစ္မေန ပါဝင္ ရမွာျဖစ္သလို ေခါင္းေဆာင္မႈ (Leadership) ဆိုတာကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ပါခဲ့ၾက တဲ့ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးထက္ ႀကီးမားက်ယ္ပ်ံ႕တဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈမ်ဳိး ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ မရွိခဲ့ပါ ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္မႈကင္းမဲ့တဲ့အတြက္ ဘာေတြျဖစ္သြားသလဲ သမိုင္းက သက္ေသပါပဲ။

ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈထဲက လူထုရဲ႕ရင္းႏွီးေပးဆပ္မႈေတြ လႈပ္ရွားေဆာင္႐ြက္မႈေတြရဲ႕ ဆုံခ်က္ ျဖစ္တယ္။ လူထုေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ေအာင္ လမ္းညႊန္ထိန္းေက်ာင္းေပးေရးျဖစ္တယ္။ လိုအပ္ခ်က္က ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ လူထုအၾကား ေပါင္းကူးဆက္သြယ္ေရးျဖစ္တယ္။ ခိုင္မာျပတ္သားၿပီး သစၥာရွိ ရဲရင့္တဲ့ ဒုတိယတန္း၊ တတိယတန္းေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ လူထုအၾကားက အသက္ေသြးေၾကာ ေပါင္းကူးတံတားျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေပါင္းကူးမႈမရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ ဘယ္လို စြမ္းရည္မွ မျပႏိုင္ဘူး။ လူ ထုနဲ႔ ကင္းကြာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္၊ လူထုနဲ႔ ဆက္စပ္ခြင့္မရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ တပ္မရွိတဲ့ စစ္ေသနာပတိ လိုပါပဲ။

ဒီသေဘာတရားကို ခပ္ညံ့ညံ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြေတာင္ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လူထုနဲ႔ ဆက္စပ္ဖို႔ က်ဳိးစားတိုင္း စစ္အာဏာရွင္ေတြက ဖမ္းထိန္းလိုက္တယ္။ ေပါင္းကူးလိုျဖစ္တဲ့ ဒုတိယ တန္း၊ တတိယတန္း ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုတာ ေထာင္ထဲက ထြက္ရတယ္လို႔ကို မရွိဘူး။ တခ်ဳိ႕ေထာင္ထဲမွာ ႐ိုက္သတ္ခံရတယ္။ တခ်ဳိ႕ အျပင္မွာ ၾကံ႕ဖြံ႔ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြက ႐ိုက္သတ္တာ ခံရတယ္။

ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးကို ေဝဖန္ခ်င္ရင္ ပထမအခ်က္အေနနဲ႔ မထူးဇာတ္ခင္းေနတဲ့ ျပည္တြင္းျဖစ္ စစ္အာဏာရွင္ ေတြ အေၾကာင္းသိဖို႔လိုတယ္။ ဒုတိယ ဗမာလူထုရဲ႕ ဘဝအျမင္နဲ႔ အေခ်ာင္သမားေပါလွတဲ့ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရး ေလာကအေၾကာင္း အၾကမ္းဖ်င္း သိဖို႔လိုတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေဝဖန္ ခ်င္ရင္ေတာင္ သူ႔အေၾကာင္းကိုလည္း သိဖို႔လိုပါေသးတယ္။ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ သူ႔ကို လူထဲက လူတ ေယာက္၊ လူထုထဲက လူထုေခါင္းေဆာင္တေယာက္ထက္ ပိုၿပီး တန္ခိုးရွင္လို၊ ကယ္တင္ရွင္လို မေမွ်ာ္လင့္ဖို႔ ေတာ့ လိုတာေပါ့။ သိတဲ့အတိုင္း က်ဳပ္တို႔ ဗမာလူမ်ဳိး ဆိုတာကလည္း တဘက္သားကို သူဘာေၾကာင့္ အဲသ လိုလုပ္သလဲ၊ ေၾသာ္ ... သူ ဒီလိုလုပ္တာ ဒါ့ေၾကာင့္ကိုးလို႔ မေတြးသလို သူ ဒါလုပ္တာေတာ့ အေတာ္ေကာင္း သြားပါလားဆိုၿပီး အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ထက္ ငါဆိုရင္ ဘာႀကီးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္မယ္ဆိုၿပီး အေျပာ သန္တဲ့ လူမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။

ဒီေန႔ ဗမာစစ္အုပ္စုဆိုတာ ျပည္တြင္းျဖစ္ စစ္စစ္ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္အင္အားႀကီးကမွ ေမြးထုတ္ခဲ့တာ မဟုတ္သလို ဘယ္ႏိုင္ငံကိုမွလည္း မွီခိုရပ္တည္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႔ တ႐ုတ္ႀကီးနဲ႔ ေျပလည္ေနတယ္ ဆိုတာလည္း အျပန္အလွန္ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ သူ႔အာဏာကို ထိပါးလာရင္ေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီး လည္း ႏိုးပဲလုပ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ က်န္တာမၾကည့္နဲ႔ သူ႔အာဏာကို ထိပါးမယ့္ အေျခအေနေရာက္လာေတာ့ ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြကို သတ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို ရန္သူ႔စခန္းတခုလို ဝင္စီးတိုက္ခိုက္ ဖ်က္ဆီးခဲ့တာ တကမၻာလုံး အျမင္ပါပဲ။

ဒီေန႔ ႏိုင္ငံတကာ အေရးအယူ ပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ႐ုတ္သိမ္းဖို႔ နည္းအမ်ုဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လွည့္ပတ္ေဟာင္ေနၾကတဲ့ အ ေခ်ာင္သမားလုပ္စားေတြ သိဖို႔က အေမရိကန္တို႔၊ အီးယူတို႔က အဲဒီ့ဆန္ရွင္ေတြ ႐ုပ္ၿပီး အျပဳသေဘာ ဆက္ ဆံမယ္ဆိုရင္လည္း ဒီသေဘာပဲ။ အေမရိကန္ေသာ အီးယူေသာ ဘာမွ ထည့္မတြက္ဘဲ သူ႔အာဏာထိရင္ ႏိုးပဲ ေျပာမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ဆန္ရွင္႐ုပ္သိမ္းေရးဆိုတာ စစ္အုပ္စု အက်ဳိးသက္သက္သာ ျဖစ္တယ္။ အေရးအယူ ပိတ္ဆို႔မႈေတြ ႐ုတ္သိမ္းေရးက တဆင့္ေပါင္းၿပီး ေျပာင္းဖို႔ စစ္အုပ္စုကို ေဖ်ာင္းဖ်မယ္ဆိုတာ အ႐ူးအိပ္မက္ သက္သက္သာျဖစ္တယ္။

အဆက္ဆက္ေသာ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ တုိင္းျပည္ရဲ႕ဘ႑ာအရင္းအျမစ္ မွန္သမွ်ကို ထင္တိုင္းၾကဲ ခိုး ဝွက္လုယက္႐ုံမက ေသာင္းသိန္းခ်ီတဲ့ ကိုယ့္ျပည္သူ၊ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမားနဲ႔ ရဟန္းသံဃာမက်န္ သတ္ျဖတ္လာခဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ ဆပ္မကုန္ႏိုင္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ျပည္သူေတြ အေပၚ က်ဴးလြန္းခဲ့တဲ့ ရာဇဝတ္ေႂကြးေတြကို သူ႔တို႔သာလွ်င္ အသိဆုံး ျဖစ္တယ္။ စစ္သည္ စစ္သား တပ္မ ေတာ္ဆိုတာကေတာ့ ဓားစာခံသက္သက္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္ၿပီး အာ ဏာကို ရတဲ့နည္းနဲ႔ ဖက္တြယ္ထားၾကတာျဖစ္တယ္။ တခုတည္းေသာ သူ႔တို႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္လည္းျဖစ္တယ္။

ေျပာရရင္ေတာ့ ေသမထူး ေနမထူး ဇာတ္ခင္းေနၾကတာပဲ။ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ အေၾကာက္တရားနဲ႔ အတၱေလာ ဘကေတာ့ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာေတာင္ ေစာ္ကားရဲတဲ့အထိ ဆိုးသြမ္းယုတ္ကန္းေနၾကတယ္။ ဒီလို မထူး ဇာတ္ခင္းေနတဲ့ စစ္အုပ္စုကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္တန္႐ုံ က်စ္လစ္တဲ့ စည္း႐ုံးေရးအင္အားနဲ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ဆိုတာ တကယ္တမ္း တိုက္ပြဲထဲမွာ ပါဝင္ေနသူတိုင္း ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီစစ္အာဏာရွင္ ငရဲသားေတြကို ဗမာျပည္ ႏုိင္ငံေရးေလာကထဲ ေက်ာပိုးသည္လာသူဟာ ႏိုင္ ငံေရးသမားေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ လူထုမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ့ မစြန္႔ဘဲ စားခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ကိုယ္အာဏာျမဲ ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာကို အာဏာအရင္းအခံျဖစ္တဲ့ လူထုအၾကားမွာ ေျဖရွင္းဖို႔ မႀကိဳးစားဘဲ လူထုအ ေစခံ လက္နက္ကိုင္တပ္ကို အသုံးခ်ခဲ့ၾကလို႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဇာတ္ပ်က္သစၥာေဖာက္ၿပီး အာဏာရွင္စ နစ္ ေပၚေပါက္လာတာျဖစ္တယ္။ ဒီအႏၱရာယ္ကိုသိလို႔ လူထုက ၁၉၅၆ နဲ႔ ၁၉၆၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြမွာ စစ္ တပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ပါတီေတြကို မဲမေပးဘဲ စစ္အာဏာရွင္အႏၱရာယ္ကို တားဆီးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါေသး တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္က မမီေတာ့ဘူး။ စကားတခုရွိတယ္၊ ( The State ruin by politic and politicians, but not by nature,culture and religion) ႏုိင္ငံေတာ္ကို ဖ်က္ဆီးတာ ဓေလ့ထုံးတမ္း ယဥ္ေက်းမႈ ဘာသာေရးနဲ႔ သဘာဝတရားေတြ မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြသာျဖစ္တယ္။

ဒီေန႔ေခတ္ တခ်ဳိ႕ေသာ အမည္ခံ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြေရာ ဟိုဖက္ လြတ္လပ္ေရးေခတ္က အေခ်ာင္ သမား ေတြနဲ႔ ဘာကြာလို႔လဲ။ ဟိုေကြ႔ ဟိုတက္နဲ႔ ေလွာ္၊ ဒီေကြ႔ ဒီတက္နဲ႔ ေလွာ္ေနၾကတာပဲမဟုတ္လား။ လူထုဆို တာကေတာ့ လက္ညႈိးထိုးခံ သက္သက္ပဲ။ ၈၈ ၿပီးစ ဒီမိုကေရစီ ေရစီ္းျမင္တုန္းကလည္း ဒီမိုကေရစီဆိုၿပီး ပါ လိုက္တာပဲ။ အခု စစ္ကြ်န္ေ႐ြးေကာက္ပြဲဆိုေတာ့လည္း ေခြးမစင္ငတ္သလို ေျပးဝင္ဟပ္လိုက္ ၾကတာပဲ။ ၿပီး ေတာ့ သူတို႔လို ေခြးဇာတ္မခင္းႏိုင္တဲ့ သူေတြကို ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ပါမခ်န္ ေဟာင္ၾက အူၾကေသးတယ္။ ဒီ လိုေခြးတစီစီနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးရထားႀကီးကို ဘယ္လို ေခါင္းတြဲေမာင္း ေခါင္းေဆာင္က လိုရာခရီးေရာက္ ေအာင္ ေမာင္းႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒီၾကားထဲ ကတၱီပါအိတ္စြပ္ထားတဲ့ သံလက္သီး အက္စစ္လို ေခြးဆိုးက ပါေသး တယ္။

ဒီေခါင္းေဆာင္ဆိုသူေတြပဲ ၉၀ ခု ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ လူထုက အာဏာအပ္ႏွင္းထားတာကိုေတာင္ စစ္အာဏာ ရွင္ေတြ ေၾကာက္ၿပီး တာဝန္ေရွာင္ခဲ့ၾကတာ၊ လက္နက္ကိုင္မယ္ဆိုၿပီး နယ္ျခားထြက္လာကာ အင္ဂ်ီအို ခိုင္း တာေတြပဲ ေ႐ြးလုပ္ၿပီးေတာ့ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ေဒၚစုကို လက္ညႇိဳးထုိး ဆင္ေျခရွာၾကတယ္။ ၈၈ ၿပီးစ ပုသိမ္ မွာ ရန္ကုန္ေျမနီကုန္းမွာ အသက္ေဘးအႏၱရာယ္ကို ရင္ဆိုင္ၿပီး လူထုကို ဦးေဆာင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဘယ္ မွာလဲ သူ႔ေနာက္လိုက္ သူ႔ပါတီဝင္ေတြ။ ၉၈ က အညာစုမွာ ပိတ္မိေနတယ္။ ကိုးဆယ္ေျခာက္ ရန္ကုန္မွာ၊ ၂၀၀၃ ဒီပဲရင္းမွာ ၾကံ႕ဖြတ္ေတြက သတ္ဖို႔လုပ္တယ္။ ဘယ္မွာလဲ သိန္းခ်ီရွိတယ္ဆိုတဲ့ ပါတီဝင္ေတြ။ ေခါင္း ေဆာင္ဆိုသူေတြ။ နယ္စပ္က လက္နက္ကိုင္ဆိုသူေတြကေကာ အဲဒါေတြကို လက္တုံ႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ တိုက္ပြဲ ဘယ္ႏွပြဲ တုိက္ခဲ့သလဲ။ ျပည္တြင္းမွာေကာ ဘာေတြ ေဖာက္ခြဲျပခဲ့ၾကသလဲ။ ကိုယ္ကျဖင့္ တူတူတန္တန္ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေခါင္းေဆာင္ကို အျပစ္ရွာတယ္။ ဒါဟာ ေဖာက္ျပန္တာပဲ။ ရန္သူကို အလုပ္ေကၽြးျပဳတာပဲ။

လူတကာသိၿပီးသား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ပုဂၢဳိလ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးစြန္႔လႊတ္မႈေတြကို ဒီမွာ မေျပာေတာ့ပါ ဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးအက်ဳိးကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး သူ႔အခန္းက႑ကိုပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ စစ္အုပ္စုဟာ သူ႔စိတ္တိုင္း က် ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကို ဖန္တီးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ႐ုပ္ေသးအစိုးရတခုကို ေ႐ြးေကာက္ပြဲတခုနဲ႔ လုပ္သြား တယ္။ လူထု ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တတဲ့ ဒီမုိကေရစီ မဆိုထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပုံစံတခုလို႔ေတာင္ ေျပာမရတဲ့ အခင္း အက်င္းျဖစ္တယ္။ စစ္အာဏာရွင္က စစ္အာဏာရွင္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံတကာကို ဝင္ဆံ့႐ုံ သက္သက္အတြက္ လုပ္ခဲ့ တယ္ဆိုတာ ကေလးအစ ေခြးအဆုံး တေလာကလုံး သိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာဆိုတာေတြကလည္း သိပါတယ္။

သုိ႔ေသာ္လည္း ကိုယ္က်ဳီးစီးပြား ပဓာန လႊမ္းမိုးေနတဲ့ ဒီေန႔ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ ဘယ္တုိင္းျပည္ကမွ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြရဲ႕ ကလိမ္ျခဳံဇာတ္ထုတ္ကို အေရးမလုပ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေျပလည္ေအာင္ ေပါင္းဖို႔ပဲ စိုင္းျပင္းေနၾကပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕ေသာ ႏုိင္ငံႀကီးေတြကေတာ့ မသူေတာ္ ဗမာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းဖက္ရတာကို သိပ္စိတ္မသန္႔ဘူးနဲ႔ တူ ပါတယ္။ သူတို႔ လက္ေဝခံေတြရဲ႕ ပါးစပ္ကတဆင့္ ဒီအရပ္သား ႐ုပ္ေသးအစိုးရမွာ ေဒၚစုကပဲ ႏိုင္ငံျခားဆက္ ဆံေရးတာဝန္ ယူေတာ့မေယာင္၊ ေဒၚစုရဲ႕ဦးေဆာင္မႈက မျပည့္ဝသေယာင္ တီးတိုးဝါဒျဖန္႔ေနၾကတယ္။ တ ဘက္ကလည္း စစ္အုပ္စုနဲ႔ ေပါင္းသင္းတာ၊ စစ္အုပ္စု မႀကိဳက္တာ မလုပ္ မေျပာတာ လက္ေတြ႔ႏိုင္ငံေရးလိုလို ဆိုေနၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ စစ္အုပ္စုကိုယ္တုိင္ကေတာ့ ဒီအခင္းအက်င္းသစ္ဟာ သူတို႔အာဏာ တည္ျမဲေရးအတြက္ မခိုင္မာ ဘူးဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါက ႏိုင္ငံေရး အႏၱိမ မဟုတ္သလို သူတို႔ရဲ႕ေအာင္ပြဲလို႔လဲ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ NLD, CRPP ထဲက ခိုင္မာျပတ္သားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲက ၈၈ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွိေနေသးသေ႐ြ႕ ဗမာလူထုရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲေတြ ရွိေနတုန္းပဲဆိုတာ စစ္အုပ္စု သိထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အတုအေယာင္ေ႐ြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ႐ုပ္ေသး အစိုးရ ထူေထာင္ႏိုင္တာဟာ စစ္အုပ္စုအတြက္ ေအာင္ပြဲမဟုတ္သလို ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္လည္း လမ္း ဆုံးမဟုတ္ပါဘူး။

စစ္အုပ္စုဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အမွဴးရွိတဲ့ လူထု ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ ေခါင္းေဆာင္မႈရဲ႕ အခန္းက႑ကို ေသးသိမ္ေမွးမွိန္ေအာင္ အားထုတ္ေနတယ္။ ဒါဟာ သူ႔တို႔ လက္ငင္း မဟာတာဝန္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တခ်က္ ကလည္း စစ္အုပ္စုအတြက္ မခံခ်င္စရာေကာင္းတာက ဗမာလူထုသာမက ကမၻာ့လူထုကပါ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကို ဗမာျပည္လူထုေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳထားတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ေျခဖ်က္ႏိုင္မွ သာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ႐ုပ္ေသးအစိုးရက လူရာဝင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ေသးသိမ္ေမွးမိွန္ေအာင္ စစ္အုပ္စုက လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ကိုယ္ တုိင္မလုပ္ႏုိင္ေသးဘူး။ အခင္းအက်င္းသစ္ေၾကာင့္ သူတို႔ထဲက လူအေျပာင္းလဲ ေနရာအေျပာင္းလဲေတြ အ သားက်ေအာင္ စီမံေနရတုန္းပဲ။ ေလာေလာဆယ္ ဒီတာဝန္ကို ေဆာင္႐ြက္ေနတာက လက္ရွိ အခင္းအက်င္း သစ္ကို တကယ္ခိုင္မာတဲ့ အေျပာင္းအလဲတို႔ ထင္ေယာင္မွားေနၾကတဲ့ လုပ္စားသမားေတြပဲျဖစ္တယ္။ ငါမင္း ေဆြဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အုတ္ၾကားမ်က္ေပါက္က စတယ္။ ဟိုတေလာကလည္း ဧရာဝတီမွာ ဗမာႀကီးဆိုတဲ့ နာ မည္နဲ႔ ေဒၚစုနဲ႔ NLD ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ကို မထိတထိ လွီးဖဲ့သြားတယ္။ အခု အက္စစ္ရဲ႕ အပုပ္ခ်စာက ေတာ့ ေျဗာင္အက်ဆုံးပဲ။ လူထုဘဝကို စာနာသေယာင္ သၾကားေလးေတာ့ အုပ္ထားတယ္။ အရင္ကေတာ့ ဦးဝင္းတင္ကို အဓိက ဦးတည္တိုက္ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ေဒၚစုကိုပါ ဖြင့္တိုက္လာတာျဖစ္တယ္။

အေၾကာင္းကို စိစစ္ၾကည့္ရင္ ဒီအေခ်ာင္သမားေတြ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ေပါင္းၿပီးသြားခ်င္ေနတဲ့ လူထုအတြက္ မပါတဲ့ “ငါ့ဒီမိုကေရစီ” လမ္းေၾကာင္းမွာ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြက အတားအဆီးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွိေန သေ႐ြ႕ လူထုကို ႏွပ္ခ်ႏွပ္စား လုပ္လို႔မရႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ၿဖိဳဖ်က္ရေတာ့တာပဲ။ ေသး သိမ္ေအာင္ လုပ္ၾကရေတာ့တာပဲ။ ဒါမွလည္း ေခါင္းေဆာင္လုပ္စားခြင့္ ရလာမွာ ျဖစ္သလို စစ္အုပ္စုကလည္း သေဘာက် ေတာ္ေကာက္ခံရမွာကိုး။

ဒီေတာ့ ကိုလြဏ္းေဆြေရ၊ ျပည္တြင္းျပည္ပက အေခ်ာင္သမားေပါင္းစုံတို႔ရဲ႕ မထိတထိ ထိုးႏွက္တာ ခံေနရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ တိုက္ပြဲရဲ႕ေခါင္းေဆာင္မႈ (Leadership) ကို ႏိုင္ငံေရးအရ ဝိုင္းဝန္းကာကြယ္ဖုိ႔ရာ ဒီမိုကေရစီလို လားသူတိုင္းရဲ႕ တာဝန္ပါပဲ။ လက္နက္၊ ေထာင္၊ တရား႐ုံးနဲ႔ မတရားဥပေဒ အေဆာင္အေယာင္ ယႏၱယား ေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ဘ႑ာတိုက္ကို ဖင္ခုထိုင္ထားတဲ့ ရန္သူကို တုိက္ဖို႔ဆိုတာက လူထုပါ႐ုံနဲ႔တင္ မၿပီးႏိုင္ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာလည္း အေရးတႀကီး လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း တခ်ဳိ႕က ေခါင္းေဆာင္ မႈကို မ်က္လုံးအိမ္သဖြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကလို႔ ဆိုၾကတာပဲ။

လက္ရွိ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာဟာ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံရဲ႕ လက္က်န္ရလဒ္တခုလည္း ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။ သူတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ကို သေဘာမတူႏိုင္ရင္ေတာင္ ကိုယ္ယုံၾကည္ရာလမ္းကို ေ႐ြးေလွ်ာက္ၾကရင္း ဒီ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ႏိုင္ငံေရးအရ ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းသြားၾကရမွာပဲ။ ဒီေန႔အထိေတာ့ လူထုက သူတို႔အေပၚ ယုံၾကည္ေနဆဲပါပဲ။ ဒီယုံၾကည္မႈက အခြင့္အခါ ေပၚတဲ့အခါ အလြယ္စည္း႐ုံးလႈံ႔ေဆာ္ၿပီး ေအာင္ပြဲကို သယ္ ေဆာင္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာကလည္း အခြင့္အခါမက်ဘဲ ကိုယ္ထင္ရာ ဇြတ္လုပ္ျပန္ရင္လည္း တ ဖ်တ္ဖ်တ္ခုန္တဲ့ငါး ေလွာ္တက္စာ မိသြားသလို ၾကံဳရတတ္တယ္မဟုတ္လား။

ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ကိုလြဏ္းေဆြကို ဆရာေမာင္ထင္ရဲ႕ စကားလက္ေဆာင္ေလး ထပ္ဆင့္ပါးလိုက္ခ်င္ပါ တယ္။ ဆရာေမာင္ထင္က က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရးမွာ ပါဝင္ပတ္သက္ေနမွန္းသိေတာ့ ေဟ့ေကာင္ မင္းႏိုင္ငံေရးမွာ သတၱိမရွိရင္ သစၥာေဖာက္ျဖစ္တတ္တယ္ မွတ္ထားေျပာပါတယ္။ ဒီအဓိပၸါယ္က ဗိုလ္ငါးပါးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ယူရပါ တယ္။ ဒါေတြက ကာယသတၱိ၊ ဉာဏသတၱိ၊ ဝီရိယသတၱိ၊ စာရိတၱသတၱိႏွင့္ ေဘာဂသတၱိတို႔ ကြဲသြားပါတယ္။ ကာယသတၱိမရွိရင္ ေၾကာက္ၿပီး သူမ်ားခိုင္းတိုင္း မွားမွားမွန္မွန္ လုပ္မိၿပီး သစၥာေဖာက္ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဉာ ဏသတၱိနည္းရင္ အသိအဉာဏ္ ဆင္ျခင္တုံတရား ေခါင္းပါးေတာ့ အမွားအမွန္ မခြဲျခားႏိုင္ဘဲ သစၥာေဖာက္ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဝီရိယသတၱိနည္းလို႔ ပ်င္းရိငိုင္ေမာ ပ်င္းေက်ာဆြဲရင္း ေရသာခိုအေခ်ာင္လိုက္ရင္းကလည္း သစၥာေဖာက္ျဖစ္တတ္တယ္။ ေဘာဂသတၱိဆိုတဲ့ စြန္႔သင့္တာ မစြန္႔ရဲ ေပးကမ္းသင့္တာ မေပးကမ္းရဲ လိုခ်င္ ေလာဘေတြ မထိန္းႏိုင္ရင္ ႐ုပ္ဝတၳဳ ေငြေၾကးေတြရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈ ခံရတတ္ၿပီး အဲဒါေတြေနာက္ တေကာက္ ေကာက္လိုက္ရင္း သစၥာေဖာက္ျဖစ္တတ္တယ္။ ေနာက္ဆုံးကေတာ့ စာရိတၱသတၱိပဲ သူမရွိရင္ သူ႔က သတၱိ ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စုံပါေစ စာရိတၱမခိုင္ရင္ အကုန္ယိုင္လဲသြားတတ္တယ္။ အက်င့္သီလ ကင္းတဲ့သူ ကို လူမၾကည္ညိဳဘူး၊ အသေရမဲ့တယ္။ စာရိတၱအမည္းစက္ေတြေၾကာင့္ သူတပါးက အက်ပ္ကိုင္ ဗိုလ္က်ခံရရင္း သစၥာေဖာက္ျဖစ္တတ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ တကယ့္ႏိုင္ငံေရး လူထုကို အလုပ္အေကၽြးျပဳမယ့္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ္ဆိုရင္ ဒီသတၱိငါးပါးကို အစဥ္ တစိုက္ အားျဖည့္ေနရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ဆရာေမာင္ထင္ ေျပာသလို သစၥာေဖာက္ ျဖစ္တတ္ ပါတယ္။ သာဓကအေနနဲ႔ ေလ့လာဖုိ႔ လူထုဦးလွရဲ႕ ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈထဲက ကိုသုခအေၾကာင္း စာကေလး ထည့္ေပးလိုက္တယ္။

ကိုလြဏ္းေဆြရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ နတ္သုဒၶါထဲ မစင္တခဲ ျမင္လိုက္ရသလို ေအာ့ႏွလုံးနာမိလို႔ ဒီစာကို ေရးမိပါ တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုလြဏ္းေဆြဘေလာ့ဂ္ဟာ ဗမာလူထုအတြက္ အတိုင္းအတာတခုအထိ အသိဉာဏ္ အလင္းေဆာင္ခဲ့သလို ဆက္လက္ထြန္းလင္းႏိုင္ဖို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ကေတာ့ ရန္သူရဲ႕ရန္ သူဟာ မိတ္ေဆြလို႔ဆိုျငားေသာ္လည္း တခ်ဳိ႕ေသာ ရန္သူ႔ရန္သူေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္လည္း ရန္အႏၱရာယ္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေမတၱာစကား လက္ေဆာင္ပါးအပ္ပါတယ္ ကိုလြဏ္းေဆြ။

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း

Source Article fromhttp://drlunswe.blogspot.com/2011/02/blog-post_06.html