တတိယႏိုင္ငံေရာက္ဒုကၡသည္အခ့်ိဳ၏ ဒုကၡအခ့်ိဳ

တတိယႏိုင္ငံေရာက္ဒုကၡသည္အခ့်ိဳ၏ ဒုကၡအခ့်ိဳ
အပိုင္း(ဂ)

(မင္းစိုးစံ)

က်ဳပ္လြန္ခဲ့တဲ့ အပါတ္တုန္းက ဘာသာစကားမတတ္ပဲ အလုပ္ဝင္လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဒုကၡသည္အခ့်ိဳေျပာျပခ်က္ေတြ ကို ေရးသားေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။ ဘာသာစကားမတတ္ျခင္းဟာ အလြန္ကိုႀကီးမားတဲ့ဒုကၡျဖစ္သလို မိမိရ,သင့္ရ, ထုိက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ဆုံး႐ႈံးရတာမ်ိဳးေတြလည္း အမ်ားအျပားႀကံဳတတ္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ထင္စရာရွိလာတာက အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာ ကမၻာေပၚမွာ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံတခုျဖစ္သလို ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုး တက္႐ုံတင္မက, လူ႔အခြင့္အေရးအျပည့္အဝ,ရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတႏိုင္ငံက ဒုကၡသည္ေတြကို ေခၚၿပီးတမင္ ဒုကၡေပးေနတာလား? လို႔ထင္ရင္ေတာ့ မွားသြားပါလိမ့္မယ္။

“အဂၤလိပ္စာ၊ အဂၤလိပ္စကားဆိုတာ ငါတို႔ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ေသာ့တေခ်ာင္းနဲ႔အတူတူပဲ၊ ေသာ့ရွိရင္ေသာ့ ခေလာက္ကိုဖြင့္လို႔ရ,သလို အဂၤလိပ္စကားတတ္ရင္ ငါတို႔အတြက္အခြင့္အေရးေတြကအမ်ားႀကီး၊ အဂၤလိပ္စ ကားမတတ္လို႔မ်ားကေတာ့ကြာ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့တံခါးရဲ့အခန္းထဲမွာ ကိုယ္ရ,ရ,မယ့္ပစၥည္းကို ေသာ့မရွိလို႔တံ ခါးမဖြင့္ႏိုင္တဲ့လူလို ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တတိယႏိုင္ငံကို မထြက္ခင္ စာကိုသာဖိသင္ထားၾကေဟ့” ဒါကေတာ့ မနီလြိဳင္ ဗမာေက်ာင္းသားမ်ားစခန္းက လူတေယာက္ စခန္းထဲကလူေတြကို ေျပာခဲ့တဲ့စကားျဖစ္ပါ တယ္။

ဟုတ္ပါတယ္၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ လူမႈဖူလႈံေရးအသင္းအဖြဲ႔ေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္၊ အစားအေသာက္၊ အဝတ္ အထည္၊ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ,ပစၥည္း၊ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ အထူးက်န္းမာေရးပံ့ပိုးမႈအစီအစဥ္မ်ား၊ သက္ ႀကီးရြယ္အိုနဲ႔ မသန္မစြမ္းသူမ်ားအတြက္ ကူညီေထာက္ပံ့ေရးအစီအစဥ္ေတြ မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရး အ ဖြဲ႔ေတြ အမ်ားႀကီးမွတကယ့္အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္၊ အခ့်ိဳအိမ္မွာ မီးဘိုး(လွ်ပ္စစ္မီတာခ,) အပူေငြ႔ေပးတဲ့(Gas) ေတြအတြက္ ကူညီၿပီးေလွ်ာက္ေပးတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြရွိပါတယ္။

ေစာေစာကေျပာသလို စကားေျပာတတ္ရင္ ေသာ့တေခ်ာင္းနဲ႔တူတယ္လို႔ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုကူညီ ေဆာင္ရြက္ေပးသူေတြကေတာ့ လူမႈေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အသင္းအဖြဲ႔ေတြက ငွားရမ္းထားတဲ့သူမ်ားရွိၾကသလို ေစတနာနဲ႔ လာၿပီးကူညီေပးၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိၾကပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ တကၠသိုယ္တခုခုကိုတက္ ေရာက္သင္ၾကားေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက အားလပ္ခ်ိန္မွာ အနားမယူပဲလာေရာက္ကူညီ ပံ့ပိုး တာမ်ိဳးလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

မိမိတို႔ရဲ့ သားသမီးေတြေက်ာင္းက,စာေတြကို နားမလည္တာေတြရွိရင္ ကူညီသင္ၾကားေပးတတ္ၾကသလို ေစ်း ဆိုင္မွာဝယ္ယူစားေသာက္ႏိုင္ဘို႔အတြက္ သူတို႔ကားနဲ႔ဆိုင္ကိုေခၚသြားမယ္၊ ဝယ္ၿပီးရင္အိမ္တုိင္ရာေရာက္ျပန္ပို႔ ေပးတာမ်ိဳးေတြအထိကူညီတတ္ၾကပါတယ္၊ အဲဒီအတြက္ သူတို႔ကို အခ,ေၾကးေငြတစုံတရာေပးေဆာင္စရာမလို ပါဘူး။

တခုေတာ့ရွိပါတယ္၊ အဲဒီလိုအခြင့္အေရးေတြ အကူအညီေတြကို ေထာက္ပံ့ကူညီရာမွာေတာ့ ျပည္နယ္တခုနဲ႔တ ခု ရရွိၾကပုံခ်င္း မတူတာကိုေတာ့သိထားရပါမယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြအေျခခ်ေနထိုင္တဲ့ေနရာကို အရင္ ဆုံးေရာက္ဘို႔အေရးႀကီးပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အခက္အခဲရွိလာရင္ ႀကံဳလာရင္ သူတို႔တေတြက ကိုယ့္ထက္ ေစာေစာစီးစီးေရာက္ေနသူဆိုေတာ့ အနည္းနဲ႔အမ်ားေျဖရွင္းေပးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္၊ သူတို႔မတတ္ႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္ေနရာကိုသြားၿပီး ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ျဖင့္ အဆင္ေျပမယ္ဆိုတာကို လမ္းေၾကာင္းေလးေတြ ေပးႏိုင္တဲ့အတြက္ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားေတြမရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားၾကသူေတြထက္ အမ်ားႀကီးသက္သာပါ တယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ ဘာေတြအရင္လုပ္ရ,မလဲ၊ ဘယ္လိုအကူအညီေတြရ,မလဲ၊ ဘာေတြ ရမွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ၊ အကူအညီေတြက ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာရမွာလဲ၊ အကူအညီယူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုစည္းကမ္းခ်က္ေတြ၊ ဥပေဒေတြကို လိုက္နာရမလဲ၊ အဲဒါေတြကိုသိထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဆာင္ရမယ့္ အရာေတြ ေရွာင္ရမယ့္အရာေတြကို ေဆာင္ႏိုင္ေရွာင္ႏိုင္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာက္အပတ္က်ရင္ အစိုးရမဟုတ္ တဲ့အဖြဲ႔အစည္းတခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူတဦးရဲ့ေျပာဆိုေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကို အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေရးသားေဖၚျပေပး သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္

မင္းစိုးစံ
(အေဝးေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး)